Blog: onmenselijk

De afgelopen weken is er veel te doen geweest over Mauro, of hij mag blijven in Nederland of niet? Ten eerste vind ik het niet kunnen om een kind, dat hier is opgegroeid, terug te sturen naar een onderontwikkeld en een corrupt land. Dit vind ik toch zo onmenselijk! Hier maak ik mij verschrikkelijk boos over en heb ik mij aan geërgerd.

Ik weet ook wel dat je niet alle vluchtelingen in Nederland kunt opnemen. Dan hadden ze zo’n kind niet Nederland binnen moeten laten. Buitenlandse kinderen, die hier opgroeien, moeten hier kunnen blijven! Ten tweede vind ik dat je zo’n jong iemand geen speelbal kunt laten zijn van een politieke discussie. Afschuwelijk, ik schaam mij voor deze maatschappij!

Vorige week zag ik op de televisie een reportage over de psychiatrische patiënt Raymond. Deze patiënt is gestorven in een koude isoleercel, omdat hij tot tien keer toe niet werd opgenomen in het ziekenhuis. Dus ze legden hem elke keer weer terug met al zijn verwondingen, waaronder een groot aantal gebroken ribben, op de keiharde vloer van de isoleercel. Ik vind dit ook vreselijk onmenselijk! Met een dier mag dit niet eens gedaan worden hier in Nederland, dan staat de dierenbescherming of de dierenpolitie al op de stoep met maatregelen. Waar blijven de strafmaatregelen nu voor deze instellingen? Van mij mogen er in dit geval op zijn minst ontslagen vallen, want er moet toch een signaal worden gegeven dat dit echt niet kan en niet mag hier in Nederland! Er zijn toch genoeg medicijnen, waarmee iemand een langere tijd onder zeil gehouden kan worden. Dan is zo’n psychiatrisch patiënt toch ook prima op te nemen in een ziekenhuis. En waarom is deze man steeds maar weer in die isoleercel gelegd? Op den duur was deze patiënt zo zwaar gewond, dat hij niets meer kon en dus ook geen gevaar meer was voor zijn omgeving en zichzelf. Waarom dan nog die isoleercel?

Ziekenhuizen en eigenlijk de hele medische wereld kunnen alleen maar “normale” mensen helpen. Zo gauw je een afwijking hebt, zoals deze psychiatrische patiënt Raymond en ik met een zwaardere lichamelijke handicap, wordt het al moeilijk voor ziekenhuizen. Zo werd ik een keer voor een dagopname opgenomen in het ziekenhuis. Maar de broeder, die bij mij mijn bloeddruk op moest nemen, werd al kribbig tegen mij. Dit, omdat ik mijn arm niet kon ontspannen en niet stil kon houden. Zijn digitale bloeddrukmeter sloeg elke keer op de hobbel door mijn spasme. Wat heeft het nu voor zin om kribbig te worden op mij? Hij had beter ergens een ouderwetse bloeddrukmeter met een pompje op kunnen halen, want dan was het wel gelukt.

Zelfs mijn eigen huisarts weet geloof ik niet goed, wat ze met mij aan moet. Zo schuift ze al mijn klachten voor mijn gevoel graag op mijn handicap af. Verder werd ik begin dit jaar met aanhoudende vermoeidheidsklachten naar een AVG-arts verwezen. Via het internet kwam ik erachter, dat dit een arts voor verstandelijk gehandicapten is. Toen heb ik mijn huisarts een e-mail geschreven met hierin de vraag, waarom zij mij naar deze arts stuurde en/of zij misschien toch dacht, dat ik een lichte verstandelijk beperking heb. Ze schreef mij terug, dat ze daar niet aan twijfelde. Maar dat deze arts er ook is voor mensen met een zwaardere lichamelijke handicap. Ik kon goed met de AVG-arts uit de voeten. Maar toen ik voor een tweede keer naar deze arts toe wilde, bleek dit niet te kunnen. Dit omdat ik geen verstandelijke handicap heb. Op mijn vraag, waarom ik dan de eerste keer wel bij haar terecht kon, schreef de AVG-arts mij, dat mijn huisarts twijfelde aan mijn verstandelijke vermogens. Dat deed en doet mij nog steeds heel veel pijn. Wie moet ik nu nou geloven? Denkt mijn huisarts na tien jaar nog dat ik een verstandelijke beperking heb? Of zit die AVG-arts mij wat wijs te maken en is dit haar manier om snel van mij af te komen. In een gesprek dat ik deze week had met mijn huisarts, gaf ze duidelijk aan dat ze nog nooit getwijfeld heeft aan mijn verstandelijke vermogens. Ook vertelde ze me, dat ik volgens haar ook voor een tweede keer bij de AVG-arts terecht zou moeten kunnen. Deze artsen zijn er volgens haar tegenwoordig ook echt voor mensen met een zwaardere lichamelijke beperking. Al met al bleek wel dat mijn vermoeidheidsklachten te maken hebben met mijn migraine. Dus werd ik doorverwezen naar een neuroloog. Tot mijn grote verbazing begon hij meteen met medicijnen, zonder eerst te kijken waar mijn migraine vandaan komt. Dat vond ik al erg vreemd. Uiteindelijk had ik meer last van de bijwerkingen van de medicijnen, dan dat deze mijn migraine verminderen. Want in al zijn medicijnen zaten spierverslappers en dat gaat niet samen met mijn spasme. Ik werd zo slap als een vaartdoek en dan kan ik helemaal niets meer. Maar de neuroloog hield geen rekening met mijn spasme en hij had hier ook geen begrip voor.

Verder heeft de AVG-arts mij doorverwezen naar een organisatie, die mensen helpt met een beperking. Volgens de arts konden zij mij helpen met het zoeken naar een zinvollere dagbesteding en naar een schrijf- en/of tekenmaatje. Het liefst zou ik de naam noemen van deze organisatie, maar dat mag in dit blog niet doen. Ik had in het verleden al slechte ervaringen met hen en ook deze keer is het één grote aanfluiting geworden. In het intakegesprek zeiden ze dat zij mij met veel dingen wel konden helpen. Ik had ook wel meteen een klik met deze mevrouw. Maar toen ik eindelijk na zes weken een consulent toegewezen kreeg, zei deze man meteen, dat hij mij nergens mee kon helpen en klaar was het. Ik heb hierover een klacht ingediend, maar er komt niet boven tafel hoe het nu eigenlijk zit. Of ik moest het zelf uit gaan zoeken door met de desbetreffende mensen rond de tafel te gaan zitten. Daar had ik toen geen zin in. Ook kunnen mijn huisarts en de AVG-arts geen geschikte psycholoog voor mij vinden. Gewoon om het feit dat ik moeilijk kan praten en toch wel een gezond verstand heb.

Het moraal van dit verhaal is, dat de gezondheidszorg niet of moeilijk kan omgaan met mensen die anders zijn en/of die een beperking hebben. En als er fouten gemaakt worden, neemt niemand de verantwoordelijkheid en kan er dus niemand voor gestraft worden. De schietpartij in het winkelcentrum van Alphen aan de Rijn had in mijn ogen ook voorkomen kunnen worden. Wie geeft een jonge man met psychische problemen, waaronder zelfs zelfdoding, een wapenvergunning? Maar ook hiervoor wordt niemand bij mijn weten gestraft. Dus vooral de mensen in de gezondheidszorg hoeven in deze maatschappij niet meer hun best doen om fouten te voorkomen, want er wordt toch niemand gestraft. Lang leve de vrijheid! In mijn volgende blog kom ik hier zeker op terug, want ik heb nog wel meer rare dingen meegemaakt in de gezondheidszorg.