Gastblog: Verbinden kan op vele manieren
Vanuit het werk krijg ik een cursus. Er zitten veel taal oefeningen in. De docent zet stevig in. “De manier waarop je spreekt bepaalt wat de ander van je ziet. “C'est le ton qui fait la musique.” “Watte?” vraagt mijn collega.
“Ton en Monique” zegt een ander. “Verbaast me niets, zag ik wel aankomen!” “Watte?”
………
Mij kan je al wegdragen. De tranen biggelen over mijn wangen van de lach en de mascara hangt in zwarte vegen onder mijn kin. De docent is het zat. We krijgen huiswerk mee. Allemaal een woord om mee te associëren en er iets over te schrijven. Samenwerken, teamwerk en loyaliteit worden uitgedeeld. Ik krijg verbinden.
Wat moet ik daar dan weer mee? Ik krijg er geen beeld bij en heb er niets mee. Nadenkend neuzel ik door het huis. Schrijven is geen probleem maar in samenhang met het onderwerp wordt lastig. Raar woord eigenlijk: “Verbinden”. Waarom ver? Hoe kom ik er dan? Een brug te ver, van oever tot oever of oeverloos?
Een heftig gekrijs onderbreekt mijn mijmeringen. Een kleinkind schreeuwt. Zijn broertje heeft zijn benen samengebonden om te huppen. Nu ligt hij op zijn neus met een schaafwond. Ik draai mijn hand niet om voor pleisters, verband en een knuffel. Plus een preek voor beide broertjes. Samen spelen heeft geen baas! “Bla, bla, bla.” Ik zie het ze denken en hand in hand staan ze onafscheidelijk voor me. Ze doen alsof ze naar hun tenen kijken maar ondertussen krullen hun mondhoeken om. Als ik me omdraai krijgen ze de slappe lach en de oudste geeft een imitatie van een dikke boze oma weg.
Ondertussen bel ik mijn man. Er is een plank uit de kast gevallen. Ik krijg hem niet terug gezet. Een klap erop lukt nog wel maar dan breekt er van alles af. Blijkbaar moeten er deuveltjes, zwaluwstaartjes, houtlijm, ofzo, in voordat de hele handel weer vast zit. Manlief neemt niet op. Dat gebeurt wel vaker. Zo raar, ligt vast aan de provider.
Terwijl de kleinkinderen worden opgehaald begin ik aan het avondeten. Mijn man is erg van gezond eten maar ik vervang snel de zelfgemaakte saus van maïzena door een pakje. Melk erbij, roeren, verdikken en klaar. Chemie in mijn steelpan.
S ’Avonds fiets ik naar het WoonZorgCentrum van mijn moeder. Ze onthoudt niets en herkent steeds minder. Het wordt met de dag moeilijker contact met haar te krijgen. Alleen associaties met het verleden sluiten nog aan.
Terug op de fiets schrik ik ineens. Verbinden! Dag voorbij en niets mee gedaan. Ik ga er morgen eens goed over nadenken. Raar woord: “Verbinden”. Geen idee wat ik daar mee moet.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
dit noem ik nou
lege ruimte met leegte vullen
Prachtig Hanny! Als ik die docent zou zijn, dan kreeg je een tien met daaraan vastgeknoopt een fijne griffel ;-)
Dat lijkt mij een dagje verbinden te zijn geweest.... ;-)
Hai,ik vind dat je lekker schrijft,jammer dat er toch niet wat meer over t woord verbinding staat,je wist niet wat je daar over moest schrijven,ik vind het een heel mooi onderwerp en inspireert me om er zelf wat mee te doen,ik zou t over de zeer goede verbinding met mijn hulpverleensters kunnen hebben,over de zzp'ers bedoel ik,die maar liefst 15 h per week bij me komen..over mijn hond,als ik depresief ben en t niet meer ziet zitten komt ze naar me toe,om te troosten,soms huilt ze met 1oog meer,ik heb ook n soulmate,megaverbinding via onze ziel,en ookal zijn we depresief,dan nog kunnen we uren samen op n bankje zitten,en onze zielen zijn dan dicht met elkaar verbonden...
Genoeg over t woord verbinden,ik stop er maar mee....dag mensen,groet v. Manoes...
Wat een heerlijk muziekje voor de zondagavond. Prachtig van toon, met geweldige verrassingen en prachtige wendingen. En dan die verbindingen. Tres bien ....mijn Frans. Groetjes van Monique....