Lezersblog: Emotionele verbinding binnen het gezin
Van de redactie:
Vanaf deze week gaan we wat meer ruimte geven aan lezers en gebruikers van de Nationale Hulpgids die vertellen over wat ze meemaken, weten, horen van hulpvragers of nodig hebben van hun hulp. Heb je ook zin om op een positieve manier van je te laten horen? Zodat collega’s, mensen die voor het eerst zorg nodig hebben of (mogelijke) cliënten/hulpen, kunnen leren van je ervaringen? Neem dan contact op via [email protected] of het contactformulier. Vandaag het eerste blog van Hanneke Ruijvekamp, Coach & Counseler:
Wat is het belangrijkste wat jij hebt ervaren of juist hebt gemist in je opvoeding? Kon jij vroeger thuis altijd helemaal jezelf zijn? Kon je even lekker een potje huilen wanneer je dit nodig had of werd je verteld dat jij je niet moest aanstellen?
Door alle studies en ervaringen die ik heb opgedaan binnen gezinnen is dat een hele belangrijke vraag in mijn leven geworden. Ik ben van mening dat het belangrijkste wat ieder kind nodig heeft in de opvoeding emotionele verbinding en veiligheid is! Waarom? Lees het hier..
Alle ouders waren ooit kinderen...
In het gezin heb je met iedereen een relatie/verbinding. Natuurlijk doordat je DNA en genen deelt, maar er is nog veel meer dan dat. Emotionele verbinding is voor een goede relatie de eerste voorwaarde. Wat maakt nou dat je emotionele verbinding hebt? Het antwoord hierop is dat jij je op jouw manier moet kunnen uiten; je veilig genoeg voelen om te kunnen laten zien hoe jij je voelt. Helemaal jezelf kunnen zijn… Een voordeel van emotionele verbinding in een relatie is dat je die verbinding altijd voelt. Ook wanneer je niet bij elkaar bent. Je weet dat het goed zit. Hiermee voorkom je wantrouwen en onzekerheden. Dit is in een liefdes relatie zo, maar ook voor de ouder kind relatie!
Ouders kunnen kinderen deze veiligheid bieden, vooral bij baby’s en peuters is het zeer belangrijk dat de ouders/verzorgers dit kunnen geven. Maar mensen zouden geen mensen zijn als ze niet af en toe ‘fouten’ zouden maken. Iedere ouder voedt op, op een manier die voor hen het beste is.
Wanneer kinderen ouder worden hebben ze op hun eigen manier geleerd wat veiligheid is en hoe ze zichzelf kunnen uiten. Ze hebben geleerd hoe ze vriendjes kunnen maken etc. Maar nog veel belangrijker: ze weten hoe ze zichzelf veiligheid kunnen bieden.Hier gaat het nog wel eens mis… wanneer ouders al moeite hebben om zichzelf te zijn, of wanneer zich een traumatische ervaring/situatie voordoet, missen kinderen soms een stuk in deze ontwikkeling.
Praktijkvoorbeeld
Om het maar even bij mezelf te houden geef ik een voorbeeld uit mijn eigen jeugd. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 jaar was. Een leeftijd waarin alles verandert: je gaat naar school en je moet je niet alleen emotioneel ontwikkelen maar ook nog op allerlei andere gebieden.
Voor een kind is een scheiding een traumatische ervaring, ongeacht de leeftijd. De veiligheid die ik kende was weg.. Wat een kind dan doet is leven vanuit een manier die voor hen veiligheid kan bieden, een overlevingsstrategie. Wanneer er thuis veel aan de hand is of geen tijd is voor jou als kind moet je iets anders bedenken. Mijn veiligheid was mijn Zonnepop! Elke keer als ik mij nu (als volwassene) onveilig voel op welke manier dan ook, kijk ik naar deze foto. Ik ga even terug naar mijn basis; naar mijn veiligheid. Waarom deze pop zo veilig was? Hij kon niet weglopen en was er altijd, ik kon er mee knuffelen wanneer ik daar behoefte aan had. En hij gaf geen oordeel als ik verdrietig was.
Heb jij ook iets of iemand die je veilig laat voelen? Hoe zit het met de veiligheid in jouw gezin? Ben jij een vader of moeder die jouw kind deze veiligheid en verbinding kan geven? Hoe was het vroeger bij jou in het gezin? Ben jij je bewust van bepaalde strategieën die je misschien vandaag de dag nog steeds toepast? Ik ben benieuwd naar jullie reactie.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Hallo Hanneke,
Ik heb totaal geen veiligheid gehad, in het gezin van herkomst. Naar ik nu (na mijn opleiding tot therapeut) heb geleerd was mijn moeder een borderlinepatiente. Dat woord bestond echter toen nog niet.
Al heel jong had ik door dat mijn moeder anders was, dan andere moeders die ik zag bij mijn kleuterschool-medeleerlingen.
Vroeger wist ik me geen raad met mijn gevoelens naar haar, ik heb haat gevoeld naar mijn moeder. Nu ik weet wat er aan ten grondslag lag, kan ik veel milder zijn. En kijk ik met mededogen naar mijn moeder, die eigenlijk een heel moeilijk leven heeft gehad.
Door mijn opleiding heb ik alles een plaatsje kunnen geven, en ben ik een gerespecteerd therapeut (en soms ervaringdeskundige) en een goede hulpverlener. Dat is tenminste de feedback die ik terug krijg.
@Jeanne
Wow Jeanne wat een open reactie bedankt! Wat fijn dat je er nu zo naar kunt kijken. Heb je ook een knuffel/foto (of iets dergelijks) waardoor je even weer terug kunt naar je basis/veiligheid?
Ik herken dit verhaal. Ik kom uit een gezin waar bij moeder ook (achteraf gezien)psychiatrische problemen speelden en vader ook meer bezig was met werken dan met het gezin.
Ik heb geen warme basis en had ook veel moeite die te bieden aan mijn eigen kind. Het werkt generaties door! Inmiddels ben ik na vele jaren depressiviteit uit het dal. Mijn jeugd was niet leuk, mijn eigen gezin heeft geleden onder dit trauma. Inmiddels verleen ik zorg en probeer juist om de ouderen die van de generatie van mijn ouders zijn iets van mijn hart te laten zien. Er zijn zoveel ouderen die net als mijn ouders niet hebben geleerd om te praten en puin te ruimen, een nieuwe start te maken! ik heb een nieuwe start gemaakt maar zie veel ouderen die met het puin uit eigen jeugd zitten. Kinderen die het niet kunnen opbrengen goed voor hun ouders te zorgen omdat ze traumatische dingen hebben meegekregen van hun (nu) oude ouders.
Ik roep mensen op te gaan erkennen dat je jeugd niet leuk was en er mee aan de slag te gaan. Erken dat die ouders die je volgens traditie met respect moest behandelen je hebben gekrenkt tot diep in je ziel. Geef het een plek en maak korte metten met je haat en frustratie. Gun jezelf boos te zijn om wat je hebt meegemaakt of gemist, maar blijf er niet in hangen.Als je het op kunt brengen ga dan vergeven en opnieuw beginnen, je wordt er verrassend mild van en krijgt ruimte om weer te gaan geven en ontvangen.
Nee , Hanneke, ik heb wel een foto van mijzelf in de armen van mijn moeder. En daar zie ik heel veel liefde naar mij toe.
Ze heeft het echter nooit kunnen tonen. Ik was de eerstgeborene en ook nog eens een dochter, en ik wist al heel jong wat ik wel en niet wilde.
Dat is voor een moeder met borderline(grenzeloos!) nog eens extra moeilijk!
Vaak zijn moeders op hun oudste dochter jaloers maar ik merkte dat ik zo'n sterke persoonlijkheid was, dat mijn moeder vaak bang voor me was.
Ik ben het eens met Astrid, dat je je pijn en frustratie niet moet doorgeven, maar juist afkappen. Gun jouw kinderen een start zonder de pijn van jou. Daarmee creeer je alleen maar een mooiere wereld met veel liefde naar elkaar toe. Volgens mij houdt DAT de wereld draaiend.
Veel mensen leven vanuit ANGST en daarmee creeer je alleen maar bange en achterdochtige mensen. Dat is niet wat de wereld nodig heeft.......
Ik heb net als ieder ander de nodige zaken meegemaak: een vader die alcholist was een moeder die het niet alleen meer trok met 7 kinderen noem het op. Maar wat hou ik van ze,want een ieder helder denkend mens weet dat iets niet zomaar gebeurt,en dat we allemaal wel fouten maken.De kunst is of je ze kunt vergeven en de ander jou.Ik ben door al die negatieve ervaringen in mijn jeugd,meer van mijn mede mens gaan houden.Door deze ervaringen kan ik een ander weer helpen hoe mooi kan het zijn. En iedere keer terug kijken op hoe naar het allemaal niet was,doe ik niet je kunt het zelf anders gaan doen.Ik noem het een leerschool en deze wijsheden haal ik niet uit een boekje maar uit de praktijk. Zie de mooie kanten van het leven die zijn er vaak veel meer.ook heb ik geleerd dat al laat de een je struikelen,een ander raapt je weer op en of dat nou familie is of niet dat maakt eigenlijk niet uit als het maar gebeurt. Ik heb gelukkig mijn geloof,en vandaaruit blijf ik op de been,en struikel ik toch dan wordt ik wel geholpen als je het maar wil zien/aanvaarden.
Wat een prachtig verhaal. Ook van de anderen.Ik kan me aansluiten en zeggen dat de ziekte van mijn moeder ook ons geboortegezin en mijn leven gekleurd heeft. Ik had een moeder met een persoonlijkheidsstoornis.Dat heeft ertoe geleid dat ik nu zelf mensen begeleid die kind zijn van: of naaste zijn van: iemand met psychische of psychiatrische problemen. Toen ik kind was was er alleen aandacht voor de zieke zelf en niet voor de direchte omgeving op wie het toch zoals ik ook hier weer lees de nodige impact heeft. Ook vandaag de dag heb ik de indruk dat het een onderbelichte groep is die toch ook behoefte hebben aan herkenning en erkenning. Ouders kunnen niet meer geven dan ze zelf hebben (geleerd). Ze hebben je echter ten alle tijden, hoe beroerd je het ook gehad hebt thuis, het allergrootste geschenk gegeven...namelijk het leven. Daar ben ik in ieder geval dankbaar voor. Ik heb ze lief zo lief die ouders van mij en maak een diepe buiging. Als therapeut en Famillie opsteller zie ik vaak hoevele verstrikkingen er zijn in Fam relatie's. Ik ben blij een bijdrage te mogen leveren aan het oplossen van veel verdriet dat daarbij hoort. Niets is voor niets zoals het is en als je het verhaal erachter weet is het bijna altijd te begrijpen en dat stemt mild en dan kun je kijken met mededogen naar jezelf en de ander. Ik zeg ATMOR FATTI:liefde voor het lot. Er is zoveel meer dan wat wij zien en weten. Warme groet Jacqueline.