Blog: Oma-ambtenaar en oude-Gremlins

Voor mijn kleinzoon zijn we bezig met een woningaanpassing. Een dramatisch traject waar veel ambtenaren bij betrokken zijn. Je kunt, jammer genoeg, niet om ze heen. Sommige dingen snap ik dan niet. Ambtenaren zijn daar een goed voorbeeld van. En dan zijn het nog wel mijn collega’s! Dat komt af en toe wel even binnen. Ik ben dus net zo erg. Daar kan ik zo verdrietig van worden want ik weet nu precies waar ik op lijk. Een Gremlin!

Kent u ze nog? De Gremlins. In de jaren ’80 was er een reuze populaire horror film over. Van oorsprong schattige pluizige, intelligente wezentjes, Mogwai genaamd. Ze hadden echter één nadeeltje. Geef ze na middernacht te eten of laat ze in aanraking komen met water en ze veranderen in reptielachtige gewelddadige wezens. De Gremlins! Sommige Gremlins lijken zich simpelweg tevreden te stellen met het veroorzaken van chaos en kattenkwaad, en het bang maken van mensen. De meesten echter zijn boosaardig en gewelddadig, en schrikken er niet voor terug mensen, dieren of soortgenoten te martelen of doden, uit kwaadaardigheid of plezier. Vanwege deze moordlust worden ze over het algemeen niet erg oud. In de film eindigen ze meestal als gremlinmoes in auto ongelukken, cirkelzagen en keukenmachines.

Zie daar de ambtenaar. Van oorsprong een aardig, hardwerkend, goedbedoelend mens, collega zelfs. Maar houdt ze alstublieft IN het stadhuis. Dan kunnen ze daar met hun beleidstukjes, ketencoalities, samenwerkingsconvenanten en multidisciplinaire overleggen hun eigen bureaula vullen. Dat is belangrijk want komen ze eenmaal buiten dan ontsporen ze. Te veel lucht en licht doet ze zwellen. Tot ongekende hoogte. Helemaal bizar wordt het als ze een burger zien. Dan ontpoppen de meesten zich tot venijnige, harteloze en gehaaide schepsels. Blijf dus zo veel mogelijk bij ze uit de buurt. Gewoon voor uw eigen veiligheid en gezondheid.

Helaas lukt dat niet altijd. Wel bij neuzeldingen zoals een kapotte lantaarnpaal. Je meldt het maar als je merkt dat er toch niets mee gedaan wordt kan je dat gewoon naast je neer leggen. Je hebt dan een donker stukje op je fietspad maar daar komen ze vanzelf wel een keer achter. Of niet, dat kan natuurlijk ook, maar….jammer dan.

Heel anders ligt het als je dagelijks zorg nodig hebt en aangewezen bent op de gemeente. Zo medio 2016 heeft iedereen in dat schuitje alle kastjes en muren van het stadhuis wel al een keer of wat gezien. Terwijl de hogere ambtenaar vrolijk doorvergadert en zich verbaasd afvraagt waarom er tegenwoordig zoveel klachtenprocedures en bezwaarschriften zijn, bevechten zijn uitvoerende collega’s de burgers en elkaar. Alsof je als bewoner weet of kan bedenken dat ambtenaren in het stadhuis stammen hebben ingericht en dat die stammen diensten heten en dat die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Dat bedenk je toch niet, want als je binnenkomt, ziet het er zo gemoedelijk uit. Mooie dames in degelijke pakjes lachen lief en wijzen je de weg. Bezoekers slenteren door de hal tot ze opgehaald worden en in de hoek is een koffiecorner ingericht. Maar als je als onnozele bewoner een beroep wilt doen op ondersteuning dan komt al snel de ware aard van de ambtenaar naar boven. Als een vuurspugend serpent werpt hij zich op zijn budget: “Van mij, van mij, van mij.” Het idee dat je er iets mee kan doen, realiseren, bereiken of iemand mee kan helpen is onvoorstelbaar. Niets maatwerk, doen wat nodig is of verstrekken. Ben je gek! Bezuinigen, taakstellen, afromen, de poort dicht en voorkomen dat de burger gaat shoppen want dat moeten we niet hebben. Naarstig gaan ze op zoek naar “de vraag achter de vraag” en dat kan maanden en maanden duren. Wantrouwend vermoeden ze dat je de boel oplicht en als dat niet is aan te tonen dan heb je zeker de intentie om dat te doen. Dus al die zonen die voor hun dementerende moeder wat hulp willen hebben……top criminelen, uit op eigen gewin. Al die dochters die een begeleiderspas vragen om met hun vader het graf van moeder te bezoeken…….profiteurs die een gratis uitje willen en al die jonge moeders die dag en nacht hun zorgintensieve kind verzorgen luie

monsters die de hele dag, op kosten van de ambtenaar, in hun nest willen liggen.

Gaat het dan nog goed komen? Natuurlijk wel, ook de Gremlin film had een einde. (En een net zo naar deel twee, dat dan weer wel.) Maar los daarvan eindigt iedere film. Gewoon een kwestie van uitzitten en wachten tot de wal het schip gaat keren. Uiteindelijk wordt het ook een ambtenaar een keer te gortig of hij vindt de “visie dienstverlening” terug in zijn la. Dat hoop je dan maar.

Zo ligt mijn kleinzoon al zes maanden in de berging. Zonder licht of ventilatie. Ook de tillift kan daar niet meer gebruikt worden en hem wassen gaat ook niet lukken. Dat is met een incontinente spuger wel een dingetje trouwens. Zijn intens luie profiterende moeder wordt er erg fel van. En ik de oma-ambtenaar? ik ben de moeder van de moeder van het kind. Dat is de vergrotende trap Gremlin. Een hele oude Gremlin. Een overlever, gepokt en gemazeld in de stammenstrijd.

Kent u ze nog die Gremlins? Scherpe tanden, lange nagels en moordlustige neigingen? Nu maar hopen dat die lantaarnpalen zijn gemaakt. Je weet maar nooit op welk donker stukje fietspad de ambtenaar ineens een Gremlin tegenkomt. Zou wel lekker bezuinigen trouwens.