Gastblog: Florence Nightingale

Foto: Flickr/Rasmus Bøgeskov Larsen (CC)

De motor van de camper start en voordat we de straat uitrijden begint de jonge dame met wie ik deze keer op reis mag allerlei gedachtes te vertellen. We zijn op reis naar een plek waar zij rust ervaart. In haar hoofd heerst onrust.

Ik luister naar haar verhaal over loyaliteit en onvoorwaardelijke liefde voor haar familie welke nooit beantwoord is en ook nooit zal worden, zoals ze hoopt. De band met haar ouders is niet stabiel. Ze hebben haar pijn gedaan en dat heeft haar gevormd tot wie ze nu is. Ze is boos dat ze tekort hebben geschoten en geen ouders zijn geweest. Maar daarna vertelt ze vol liefde over haar moeder: hoe ze van de week wat boodschappen heeft gekregen voor het eten, omdat zij geen geld meer had. Als we even later samen lunchen op een boomstam op de Veluwe nestelt ze zich als een klein meisje tegen me aan.

Ik werk in de zorg omdat ik een zorgmens ben. Ik geniet van hetgeen de jongeren en ouders ervaren door de kracht van de omweg, mijn werkwijze binnen HalteZ. Maar ook daar kom ik dingen tegen die mij verbazen. Organisaties welke in mijn ogen niet de juiste zorg leveren en op slinkse wijze hun weg vinden in het persoonsgebonden budget. Hieruit betalen de meeste jongeren mij ook. Hoe mooi is dat, geld wat je zelf mag besteden bij de hulpverleners waar jij van groeit. Maar schrijnend om de vertroebeling daarvan om me heen te zien. Het pgb wordt ingezet en gefactureerd voor dingen die niet mogen en die de jongere op de lange termijn niet zullen helpen.  Zullen deze mensen daar ook ‘s nachts over nadenken? Dat ze zorg bieden die allesbehalve de juiste begeleiding is en die niet helpt naar een stabiele toekomst? Het antwoord weet ik zelf ook wel en dat frustreert me. En het frustreert me dat ik met zo’n organisatie moet samenwerken en dat wij samen de begeleiding van een jongere moeten doen. Ik wil jongeren daadwerkelijk helpen en ben behalve hulpverlener ook onderneemster die staat voor hetgeen ik heb opgezet. En dat is voor mij een grens en ik weiger een loyaliteitsconflict. Dus nee, dan kies ik voor een stap terug.

Loyaliteit is een onderwerp welke ook op meerdere vlakken in mijn leven speelt. Mijn broertje zei eens “Ilona, jij bent net Florence Nightingale. Je benoemt de dingen en doet er wat mee, maar in het zorgen voor jezelf doe je jezelf tekort.” Kennen jullie dat ook? Sommige dingen niet los kunnen laten omdat het zo onrechtvaardig voelt, pijn doet, of dat je nog beter je best wilt doen om het tegendeel te bewijzen?

In mijn werk ben ik goed. Ik ga met de jonge dame weer terug naar haar huis en terwijl de motor van de oldtimer camper zorgt voor een rustgevend geluid, benoemt ze dat ze echt het gevoel heeft gehad ertussenuit te zijn geweest en weer rust heeft in haar hoofd.

Ondernemer zijn is nieuw, maar daarin weet ik mijn reizen naar advies waar nodig en grenzen aan te geven en geniet ik van het zoeken naar nieuwe contacten, mogelijkheden en klanten.

Terwijl ik dit schrijf in het heerlijke lentezonnetje ligt er weer een blok op mijn maag over dat loyaliteitsconflict. Ik snap alle kanten en beredeneer ze van allerlei posities, maar het emotioneert me op verschillende vlakken en het doet pijn. Want ik kan niet de zorg bieden die hard nodig is en ik moet die jongere loslaten aan een organisatie die niet biedt wat ze zou moeten bieden. Of zie ik alles verkeerd?

Maar dan lees ik een recensie die ik van ouders van een jongen die ik begeleid heb ontvangen. Ik voel de warme stralen van de zon op mijn gezicht, er verschijnt een glimlach en ik zeg tegen mezelf: Florence, je bent goed bezig!