Gastblog: Afspraak is afspraak
Foto: dochter van Hanny geniet van haar taart, 1981
Had ik al verteld dat mijn moeder dementerend is? Zo ja, dan ben ik erfelijk belast. Zou zo maar kunnen. Hoe langer ik mantelzorg, hoe vaker mijn sleutels in de koelkast liggen, mijn fiets niet op slot staat, ik ook niet meer weet waar ik hem neergezet heb, we twee avonden lang verse andijvie eten omdat het in de aanbieding is en ik op de bank in slaap val voor de film een einde heeft. Eigenlijk heb ik al in geen maanden meer het einde van een film gezien. Vaak wel drie keer het begin.
Gelukkig heb ik een lijst met andere bezigheden. Met stip op die lijst staat mijn moeder en haar verzorgsters. Haar verzorgsters? Ja zeker, want dat zijn er behoorlijk wat. Allemaal zeer betrokken, aardig en kundig. En één coördinerend aanspreekpunt voor alles wat rondom mijn moeder gedaan moet worden. Mooi geregeld dus, maar voor wie? Niet voor mij, want als ik iets afspreek met de coördinator komen ze daarna allemaal aan mij vragen of het voor hun niet net iets anders mag op de maandag en of het op de vrijdag mag vervallen maar op de zaterdag twee keer. En of ik het echt zo bedoel als het is afgesproken? Weet ik veel, doe je ding.
Het gaat nooit om levensbedreigende zaken of principiële uitgangspunten. Er wordt namelijk echt heel goed voor mijn moeder gezorgd. Het gaat om de planken in de kledingkast. Moeten de onderbroeken in een mandje of los? Mag de kapper haar haartjes föhnen? Mag ze twee gebakjes eten? Ik denk dan: “Waarom niet? Al wil ze er twaalf.” Dat is fout, helemaal FOUT.
Ze kijken me allemaal aan alsof ik hoogstpersoonlijk de stekker al uit mijn moeder wil trekken. Van gebakjes wordt ze dik. Als ze dik wordt krijgt ze het aan haar hart en als ze het aan haar hart krijgt kan ze eerder overlijden. “Nou en?” denk ik. Ze heeft al zoveel ingeleverd en opgegeven. Als ze het lekker vindt, maken die paar weken dan uit? Moet ze hier worteltjes en broccoli met yoghurt-dip wegwerken? Waarom? Ze heeft haar hele leven gelijnd en had toch een stevige maat 44. Nu eet ze wat ze ziet terwijl ze op onnavolgbare wijze hooguit maat 38 heeft. “Dat is waar”, volgens de aanwezige verzorgers, “maar een kleine maat is geen garantie voor gezondheid.” “Gelukkig maar”, zeg ik. “Want wij zijn allemaal stevig aan de middelbare maat. WeightWatchers kan jarenlang, alleen op ons, winst draaien.”
Voor ik het door heb verschuift de discussie naar de goede voornemens en de overtollige kilo’s van mij en de verzorgsters. Wij kakelen rustig door en in mijn ooghoeken zie ik dat moeders en drie van haar medebewoners de restanten van een verjaardagstaart te pakken hebben. Als vier ondeugende kleutertjes snoepen ze, met hun koffielepeltjes, van de cake en slagroom. Snel werken ze de marsepein garnering weg en scheppen de crème naar binnen.
Als we ons eindelijk omdraaien zit de jam in hun mondhoeken en de klodders taart hangen aan hun kleding. Stralend lachen de tandeloze bekkies ons toe. Als ik naar ze kijk krijg ik de slappe lach. Mijn moeder…...ooit welbespraakt, elegant en goed gekleed hangt zonder tanden, in een slobbertrui over de keukentafel en schept vrolijk in een volledig geruïneerde verjaardagstaart.
“Gatverdamme”, zegt één van haar verzorgsters. “Wat een troep”. “Misschien moet je doen alsof het een tactiele activiteit is”, opper ik. Ik heb immers ook een MCG kleinzoon en die laten ze af en toe met klei, verf of scheerschuim kliederen en dan is het een tactiele workshop. Op zijn dagverblijf worden ze juist heel erg blij als hij mee doet. “Hier niet!” bijt de verzorgster me toe. “Dit is niet de afspraak”. En ja hoor, de volgende dag hangt de zorgcoördinator aan de telefoon. Of ik langs wil komen voor het maken van afspraken. Niets bijzonders, geen principiële dingen maar gewoon weer even alles op een rijtje zetten zodat ook de andere verzorgsters weten wat de bedoeling is.
Natuurlijk, geen punt. Ik kom wel langs maar eerst ga ik van minstens vier films het eind is bekijken. Daarna ben je (weer) de eerste.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Heel verfrissend!
mijn vader van 96 stak een sigaret op, thuis in zijn eigen huis. Mijn broer wilde die sigaret uit zijn handen trekken omdat 'hij al vijftig jaar niet meer gerookt heeft'. Laat die man toch...!
groet
Zjef
Hallo Hanny,
Wat mooi geschreven.. het gaat nog steeds om het genieten van het leven. Ik zelf verzorg mijn dementerende moeder thuis. Bovenaan staat bij mij of mijn moeder geluk uitstraalt. En gelukkig is dat ook het geval. Ook al vind ik het zelf soms moeilijk om te zien dat ze blij is met iets waar ze vroeger niets mee had. Daar moeten Wij aan wennen en dat moet ook een plaats krijgen. Maar de realiteit van geluk blijft.
Wat een prachtig relativerend verhaal, dat zo aangeeft waar het om gaat in het leven ! Het genieten !, maar waar staat dat op het lijstje in de zorg als het gaat om kwaliteit van leven ? Met het snoepen van de taart kwamen calorieën binnen, maar kreeg het hart een verjongingskuur ! Waar blijft het genieten als alles in regeltjes wordt vastgelegd ?, regeltjes die -naast duidelijkheid- ook stress op kunnen leveren, stress door het moeten handhaven van regeltjes ?!
En voor de verzorgers ... wat een genieten als er dit soort leuke "incidenten" gebeuren op het werk !
Dank voor je verhaal en veel sterkte en wijsheid in het begeleiden van je moeder en het opkomen voor haar !
Herkenbaar verhaal, ook wij zorgen voor n warme mantel voor thuiswonende demente moeder. En n dag niet gelachen is n dag niet geleefd, ook ma lacht mee:). De thuiszorgwerkers zitten vaak vast in de zorgindustrie, maar doen erg hun best, wij kunnen niet zonder hen, relativeren maar. En dan kunnen we natuurlijk met zn allen nog gebruik maken van aanvullende mantelzorg die in t hele land wordt aangeboden.
Leuke leestip over ouderen: Herfstkleuren van W. van Gaalen
Toi toi toi Astrid, mantelzorger
Mooi en herkenbaar verhaal.
Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om ervoor te zorgen dat mijn lieve moeder iedere dag een ei bij haar ontbijt krijgt! Ze is inmiddels 90 en heeft haar hele leven iedere dag en ei gegeten, dat neem je haar nu toch niet af.
Ook het douchen was een groot punt van discussie....zij wil helemaal niet iedere dag dat natte water, daar slijt haar vel van (haar woorden!), zij is van de generatie die 1 x per week in de teil ging.
En mijn moeder slaapt heel graag uit, dus zijn wij allen geheel tevreden wanneer zij om een uurtje of twaalf aan haar ontbijt zit. Leg dat maar eens uit.
Gelukkig dat zij zoveel lieve verzorgenden om zich heen heeft, mijn moeder vindt ze allemaal even lief (en ik ook). In haar eigen kleine wereldje is zij gelukkig en dat is voor mij ook heerlijk. Ik kan met een gerust hart op vakantie gaan wetende dat er zoveel lieverds zich om haar bekommeren.
Lisa
Heel herkenbaar. Behalve dan dat mijn dementerende moeder nu geen lief oud mens is. Ze maakt het iedereen heel lastig. Maar zo begrijpelijk, ze is haar hele leven eigengereid, zelfbewust, zelfstandig en met veel doorzettingsvermogen alle obstakels te lijf gegaan en nu ... nu moet ze alles ondergaan en moet ze iedere vezel eigenheid opgeven. Ze begrijpt er niets van, je ziet haar worstelen. Logisch toch dat dan alles in je dwars gaat liggen en dat je het weinige dat je nog kunt gebruikt om duidelijk te maken dat je het er niet mee eens bent. Het is lastig, moeilijk ook, voor de verzorgenden in het tehuis die echt hun best doen en die gelukkig ook veel begrip tonen. En voor ons, maar het is mijn moeder, ik vind haar lief zoals ze is, ook nu en geregeld schiet ik in de lach als iemand verteld wat ze nu weer heeft gedaan. Genieten, ja dat zit in kleine dingen, als we iets geks zeggen, als ze een haring eet, als ze de knuffel opeens toch wel fijn vind, als ze opeens iets herkent en het ook kan benoemen.