Over Ticho
De zon hing laag boven het stille dorp, waar de meeste mensen hun dag al hadden afgesloten. Alleen het zachte geruis van de bomen en het verre geluid van een trein vulden de avondlucht. Op het dorpsplein stond een oude houten bank, half verscholen onder een grote kastanjeboom. De bank was ooit felblauw geverfd, maar door de jaren heen was de kleur bijna geheel verdwenen. Toch had ze nog steeds iets uitnodigends, alsof ze wachtte op iemand die even wilde ontsnappen aan de drukte van het dagelijkse leven.
Aan de andere kant van het plein begon de bakker zijn winkel af te sluiten. Hij neuriede zachtjes terwijl hij de laatste manden met brood naar binnen droeg. De geur van versgebakken brood hing nog steeds rondom de winkel en trok soms nieuwsgierige katten aan die hoopten op een vergeten kruimeltje. Niet ver daarvandaan wandelde een oude man langzaam over de keien. Hij gebruikte een wandelstok die licht tikkend over de stenen gleed. Iedere avond maakte hij dezelfde ronde, alsof hij daarmee de dag op een ordelijke manier kon afsluiten.
In een huis aan de rand van het dorp zat een meisje voor het raam. Ze keek naar de lucht, die langzaam veranderde in tinten roze en oranje. Het was haar favoriete moment van de dag. Soms schreef ze korte verhalen over de mensen die ze zag, hoewel ze hen niet kende. Voor haar gevoel had iedereen in het dorp een verborgen verhaal, iets dat wachtte om ontdekt te worden. Terwijl ze nadacht over een nieuwe zin voor haar notitieboek, hoorde ze buiten een hond blaffen. Het geluid klonk bekend en vertrouwd, alsof ook de hond deel uitmaakte van de vaste avondroutine van het dorp.
