Gastblog: Schaatsen voor het goede doel..

Als bestuurslid van de Stichting Vrienden van het Kinderhospice Het Lindehofje ben ik de penningmeester. Soms komt er dan zomaar een cadeautje op je pad. Ook voor penningmeesters. Natuurlijk altijd in de vorm van alle grote en kleine giften. Soms ook helemaal onbedoeld maar wel heel fijn. Het begint meestal met een bedrag met onbestemde omschrijving. “Top, volhouden”. Dan heb ik nog geen idee wat er volgehouden moet gaan worden en of zelfs de juiste rekening wel is gebruikt. Daarna volgen: “Voor Justine*” en wat later: “van opa” “nichten J” en “T.a.v. Edward de Boer”. Langzaam ontrollen: “25 jaar knap!” en “Gefeliciteerd, E+J de Boer”. Nadat ook “Huwelijk” en “Receptie” zijn verschenen, gaat bij mij het licht aan. Ergens in Nederland zijn Justine en Edward de Boer 25 jaar getrouwd en zij hebben als cadeau een bijdrage voor Het Lindenhofje gevraagd. Zo lief en ontroerend. Daarom een dikke knuffel voor alle Justine’ s, Edwards, opa’s en nichten. Alles bij elkaar opgeteld komt er een aardig bedrag binnen van E+J de Boer. Daar worden penningmeesters blij van.

Ze hoeven er echter ook weinig voor te doen en het leven kan niet altijd makkelijk zijn. Dus bedenkt mijn man dat we een sponsoractie op moeten zetten. Ieder jaar januari gaat hij naar de Weissensee in Oostenrijk en schaatst daar de Alternatieve Elfstedentocht. Twee keer. Dat is 2 X 200 km. Ik word al moe als ik er aan denk. Dat moet dus gesponsord worden. Schaatsen voor het Lindenhofje. Mijn broer doet ook mee maar hij heeft een goedlopend eigen bedrijf en een netwerk en hij sponsort het Kinderhospice al jaren. Mijn man heeft een kennissenkring van armlastige duursporters en mij. Hij richt zijn pijlen op mij. “Hoe pakken we dat aan?” We? We? We? En voor ik het weet ga ik deze winter ook naar Oostenrijk. Samen met mijn schoonzus. Ter voorbereiding moet ik op schaatsles. In Dronten. Iedere week. Op mijn vrije dag en dat dan ook nog om 9.30 uur. Sta ik daar in een lycra-winterbroek met bretels. Er valt nooit iets van mijn heupen, geen bretels nodig. Maar volgens mijn man is dat niet relevant. Zal best, maar het is ook niet charmant. Heeft u wel eens goed naar de schaatshouding gekeken? Diep zitten met alleen een dikke panty om je billen helpt je zelfvertrouwen niet. Je kijkt meteen met heel andere ogen naar de wedstrijden op TV. Knap hoor, als je het lef hebt om in zo’n jumpsuit, met die kleuren, in het openbaar te verschijnen. Dan verdien je goud. Allemaal, pakje voor pakje.

Ondertussen vraag ik me af waarom schaatsen geen zijwieltjes en een motortje hebben. Dat zou zoveel makkelijker zijn dan die 2 mm metaal waar ik nu op rondtol. Iedere week weer worstel ik over de baan en wat ik ook doe ik ben altijd de laatste die aankomt. Behalve als ze me een rondje inhalen. Dan schaats ik ineens vooraan maar als ik van de schrik opkijk val ik om. In die lycra panty. Bont en blauw kom ik de rest van de week door. Dat heeft ook voordelen want dan kan ik niet trainen. Geen rennen in de polder, geen fietsen en geen crosstrainer. Jammer, jammer, jammer en ook heel erg sneu. Mijn man zit er over in maar ik zit gewoon. Heerlijk met een haakwerkje op de bank. Gehaakte engeltjes en sneeuwvlokjes voor de sponsoractie. Strikje eraan met een kaartje en een mooie nieuwsbrief voor het schaatsen. Ook voor het regelen van de reis en het hotel draai ik mijn hand niet om. Ondertussen denkt mijn schaatsleraar dat ik mee ga voor de foerage en bevoorrading want dat moet ook gebeuren. Het was niet de bedoeling maar ik voel er wel wat voor. Hanny’s Hapjes? Banaantje Hoekstra? Pleister Plekkie? Mij maakt het niet uit als het maar geen 200 km lang, 2 mm breed is. Desnoods trek ik zo’n pakkie aan. Sterker nog……..ik haak er één.