Blog: naar de tandarts

In dit blog maar eens een wat positiever verhaal en dan nog wel over de medische wereld. Ruim twee weken geleden ben ik voor het eerst naar een andere tandarts geweest en dat ging super goed! Deze tandarts is speciaal voor mensen met een beperking.

Maar ik zal eerst even vertellen, hoe dat in het verleden ging. Van mijn derde tot mijn achttiende woonde ik dus in een revalidatiecentrum en daar kwam één keer per halfjaar een gewone tandarts over de vloer. Hij deed bijna nooit wat. Maar als wij dan iets hadden, moesten wij naar zijn praktijk toe komen. Zover ik me kan herinneren, ben ik daar maar één keer geweest. Maar ik kan mij dat nog steeds heugen. Het was een martelpartij. Ik kan niet stil liggen door mijn spasme, ik was bang en ik wilde niet. Vooral dat boren vond ik verschrikkelijk. Dus ik werd met man en macht vast gehouden.

Toen ik een jaar of acht was is het revalidatiecentrum gaan samenwerken met een instelling voor lichamelijk en verstandelijk gehandicapten, waardoor we daar naar de tandarts konden. De één na de ander moest tig keer terug komen. Dus ik zag de bui al aankomen. En ja hoor, ook ik moest vier keer terugkomen om te trekken en te boren. Ook dit vond ik verschrikkelijk. Maar deze tandarts was wel veel aardiger en had ook meer geduld met mij. Ook ging mijn meest vertrouwde groepleidster elke keer met mij mee.

Vanaf dat ik een jaar of dertien, veertien was, had het revalidatiecentrum zelf een tandartskamer. Daar zat een dag per week een tandarts. Maar ik geloof nooit dat deze man ervaring had met mensen met een beperking. Ik vond hem in elk geval niet aardig. Hij deed een keer iets onverwachts, waardoor ik schrok en toen klapte mijn mond dicht. Maar zijn duim zat er tussen, dat heeft hij dus wel even gevoeld. En ook als er geboord moest worden, werd het weer een martelpartij.

Na mijn achttiende ben ik tot nu toe altijd naar een gewone tandarts geweest. Toen ik een jaar of eenentwintig was, moest er van alles aan mijn gebit gebeuren. Het leek deze tandarts veel beter dat ik daarvoor even naar het ziekenhuis ging. Dan kon de tandarts dat daar even doen onder een licht roesje. Volgens deze tandarts zou ik binnen drie kwartier weer helemaal wakker zijn en daarna gewoon weer naar huis mogen. De tandarts en mijn ouders hebben er aardig tegen moeten praten om mij zo ver te krijgen. Maar uiteindelijk duurde dat roesje geen drie kwartier maar vier uur. Onder narcose kwamen ze erachter dat er veel meer aan mijn gebit moest gebeuren dan dat mijn tandarts had doorgegeven.

Ze hebben o.a. ook een harslaagje over mijn kiezen gelegd, waardoor de kans op gaatjes voortaan veel kleiner is. Dus in plaats van drie kwartier, duurde de behandeling maar liefst anderhalf uur en vervolgens werd ik bijna niet meer wakker. Toen ik eenmaal wakker was, moest ik eigenlijk een nacht in het ziekenhuis blijven. Maar doordat mijn ouders er op aandrongen dat zij mij mee namen naar hun huis, mocht ik per gratie het ziekenhuis verlaten. Ik ben nog een week ziek geweest van de narcose en een spierpijn dat ik heb gehad! Er is mij nooit verteld wat er nu mis is gegaan of waarom ik zo slecht wakker werd uit die narcose. Dus ik durf sinds die tijd helemaal niet meer onder narcose.

Inmiddels weet ik wel dat ik ook op andere medicijnen heel sterk reageer. Er hoeft maar een spierverslappend of een rustgevend middel in te zitten, of ik lig bij wijze van spreken al onder de tafel te slapen. Dus nu denk ik zelf dat ik ook veel te heftig op dat narcosemiddel heb gereageerd. Waarom ze dit nooit uit hebben gezocht, is mij nog steeds een raadsel. Daarna is er de laatste tweeëntwintig jaar nooit meer iets aan mijn gebit gedaan. Hierdoor had ik geen vertrouwen meer in mijn tandarts en ben ik op zoek gegaan naar een geschiktere tandarts voor mij. Maar toen ik een halfjaar geleden voor het laatst bij mijn vorige tandarts was, zei hij wel, “als je nu toch naar een speciale tandarts gaat, moet je even vragen of ze jouw gebit een keer goed schoon willen maken”. Toen werd mij goed duidelijk, dat deze man echt helemaal niets durft te doen bij mij. En vanaf die tijd zit ik mij af te vragen, wat er allemaal aan mijn gebit moet gebeuren.

Mijn nieuwe tandarts is een speciale tandarts voor gehandicapten en hier ben ik drie weken geleden voor het eerst naar toe geweest. Dit is mij uitstekend bevallen. De tandarts en zijn assistente gingen eerst rustig met mij zitten praten. Het gesprek ging over datgene dat ik hen al allemaal gemaild had. Vervolgens lieten ze zien welke aanpassingen ze daar hebben en vertelden ze daar over. Zo hebben ze een tillift aan het plafond en een heel lang vacuümkussen in de tandartsstoel. Met dat kussen kunnen ze het lichaam van beweeglijke mensen, zoals ik, goed ondersteunen en wat klem leggen. Hierdoor gaan mensen, zoals ik, vanzelf al ontspannen en daardoor dus ook minder bewegen. Hier kan ik mij wel iets bij voorstellen dat dit zo werkt. De tandarts zei tegen mij, “bij jou kunnen we bijvoorbeeld jouw hoofd meer steun geven en wat klem leggen, waardoor je hoofd minder zal wiebelen”.

Maar nu hoefde ik van hem niet uit mijn rolstoel. Dus ik parkeerde netjes naast de tandartsstoel en voordat hij het vroeg, kantelde ik mijn stoel al achterover, want dat kan bij mijn elektrische rolstoel. Hij liet mij nog even zien dat zijn spiegeltje, waarmee hij in mijn mond gaat, van plastic is. Hij zei, “als je hier per ongeluk een keer op bijt, heb je tenminste niet meteen glas in je mond”. Dat stelde mij wel gerust. Maar toen dacht ik, nu gaat het gebeuren! Want ik was dus bang dat mijn vorige tandarts mijn gebit niet goed had onderhouden. Maar tot mijn grote verbazing, mankeerde er dus helemaal niets aan!

Deze man was ook goed te spreken over mijn gebit. Volgens hem snoepte ik vast niet veel en dat klopt ook. Koekjes en snoepjes kunnen mij niet zo veel schelen. Ik ben meer een liefhebber van warm eten en van hartige dingen, zoals chips, kaas en worst. Vervolgens werd mijn hele gebit in kaart gebracht en voor het eerst werd er nu tandsteen verwijderd. Dit deed hij gewoon met een haakje en niet met een eng boortje, wat ik eigenlijk wel verwachte. Dus dit was ook veel minder eng, dan dat ik altijd had gedacht. Het was eigenlijk helemaal niet eng. Deze tandarts legde steeds uit, wat hij ging doen en waarom hij iets ging doen. Verder praatte hij ondertussen wat met mij over mijn PGB en zo.

Hierdoor voelde ik mij erg op mijn gemak en ging het echt uitstekend. Ik weet nu bijvoorbeeld ook dat ik ’s nachts vermoedelijk tandenknars. Volgens deze tandarts zijn mijn kiezen namelijk al behoorlijk afgesleten. Ook vertelde hij mij dat ik linksboven geen verstandkies meer heb. Hij vroeg mij of die er al een keer uitgetrokken is. Niet dat ik weet. Maar als dat toen onder narcose is gedaan, heb ik het dus niet meegekregen. Verder kwam hij er achter dat ik een kies miste. Dat wist ik wel, die is gewoon nooit op komen dagen. De volgende keer gaat deze tandarts foto’s maken van mijn gebit. Dit om te kunnen kijken wat er tussen mijn tanden en kiezen gebeurt. Ik moet nu alleen om de vier maanden naar de tandarts. Maar dat vind ik nu niet erg, want voor deze tandarts ben ik echt niet bang!

En dan tot slot nog even: in mijn vorige blog heb ik geschreven over fysio-fitness en dat ik daar gebruik maak van een bewegingstrainer. Op de foto hiernaast ziet u wat voor een apparaat dat is.