Betrokkenheid kan niet zonder emotie

Wij vroegen een aantal lezers hun kijk te geven op betrokkenheid. Ineke haalde de Dikke Van Dale erbij: Betrokkenheid..."zich emotioneel ermee verbonden voelen". Als begeleider " ontmoet" ik mensen en ja, ik voel me daar emotioneel mee verbonden. Dan kun je je afvragen " is dat handig, die emotionele verbondenheid als professional met je client?"

" Ik denk dat het niet anders kan", zegt Ineke, " ik zou het niet anders willen, in elk geval. Doordat je je verbindt met de ander, zal de ander zich uitgenodigd voelen zich met jou te verbinden. Daardoor kan hij of zij zich openstellen voor verandering en ontwikkeling. Wanneer er geen verbinding is, is de distantie een te groot obstakel om te leren. Ook voor mij is dat belemmerend want ik fungeer als antenne voor gevoelens, behoeften en gedachten van de client. Als ik dat niet doe, heb ik geen ontvangst. Als ik mij niet met de ander verbind, ontstaat er geen stroom en kan er niet echt geleerd worden.

Iedereen kijkt door zijn eigen bril, gevormd door gebeurtenissen en overtuigingen. Men maakt zichzelf al vroeg op basis van ervaringen een beeld van de wereld. Dat is per individu verschillend en vormt op eigen wijze dus de persoonlijkheid. Als we niet als begeleider betrokken zijn, hoe kunnen we dan oordeelloos werken? Als we ons niet openstellen voor het verhaal achter de mens, hoe zouden we die dan kunnen begrijpen?

Natuurlijk is het je taak als begeleider allereerst jezelf te leren kennen. Dat betekent dat de begeleider ook met zichzelf verbonden moet zijn. Pas op basis daarvan kunnen we iets zeggen over  een ander. Dan hebben we ook een goed klankbord waaraan de client zich kan spiegelen. Op die manier kan hij of zij leren, helemaal op eigen niveau en in eigen tempo. Ik hoop dat iedereen het komende jaar meer betrokkenheid zal verkrijgen, met zichzelf en met de ander, allemaal met het doel om werkelijke hulp te kunnen bieden.