Gastblog: Adequaat gênant

Mijn kleinzoon Roan is gehandicapt. En dan ook meteen van het stevige soort. Ernstig meervoudig complex. Dan ben je zorgintensief en wij zorgen wat af voor hem. Gewoon dagelijks of eigenlijk dag en nacht maar ook zonder Roan in de buurt zorgen we vrolijk door. Met liefde speuren we buitenlandse speelgoedwinkels af naar een mogelijkheid voor Roan. Rommelmarkten vol idiote prullerij worden bezocht want je weet maar nooit wat je zult vinden. En geen beurs ontsnapt aan een bezoek want het arme kind heeft recht op…. Op wat eigenlijk? Over het algemeen is het een uiterst tevreden mannetje dat lief in zijn box ligt en luistert naar een speeldoosje, cd of windjammer. Daar hebben we er dan ook vele van. Niet genoeg natuurlijk want je weet maar nooit welke toch een kleine reactie zal geven. Een lachje, een geluidje een kleine beweging van zijn hand. Het lukt hem helaas zelden iets vast te houden. Aandacht nog geen drie seconden maar ook een gewone rammelaar blijft geen drie tellen in zijn knuist zitten. En we proberen het echt al jaren.

Het schetste dan ook onze gelukzalige verbazing toen het een buitenlandse therapeut wel lukte. Op Curaçao, bij de dolfijnentherapie. “Geweldig” mailde mijn man. ”Dat moet hij voor zijn verjaardag hebben!”

“Ehhh” skypte mijn dochter. “Wil jij het in Nederland googleén?”

“Natuurlijk” riep ik. “Wat is het, geen punt”

“Een vibrator” skypte mijn kind

“Echt niet” riep mijn man

“Dacht het wel” zei het kind “leer mij die dingen kennen”.

Ze had natuurlijk gelijk. Dat dan weer wel en ik zat er mooi mee. Gelukkig in mijn eentje want de rest zat op dat eiland maar het voelde toch wat gênant. Weet u hoeveel van die dingen ze hebben bij de Wehkamp? Of Bol.com? En wat dacht je van een site als Pabo? Van de één kwam ik bij de ander. Met foto’s, filmpjes en voorbeelden. Mijn schoondochter lag in een deuk en mijn zoon voorzag nog jarenlang precaire cookies op mijn laptop. Zelf viel ik van de ene verbazing in de andere. Hard, zacht, met en zonder hulpstukken, batterijen of anatomische vorm. En te plaatsen op en in van alles en nog wat. Het eerste uur dacht ik af en toe nog: “Doemediemaar”, want ze hebben ze ook in de Sale! en Outlet. Na nummer 2050 (en nog minimaal 2000 plaatjes te gaan) zat ik gapend in mijn ponnetje half te dommelen onder de schemerlamp.

Het is dat het voor Roan was en dan gaat geen zee te hoog. De anderen (klein)kinderen krijgen regelmatig: “Nee, te duur” of gewoon “Nee, je krijgt niet altijd je zin” maar Roan niet. Voor ons knuffelkontje, poppekind, prulleding, pluizemannetje gaan we altijd tot het gaatje. Alhoewel dat in deze een rare uitdrukking is. En ik heb nu toch al zo’n naam want in mijn enthousiasme heb ik het ding ook gefotografeerd. Met mijn werktelefoon waarvan ik ook niet goed weet hoe alles werkt. Dus verschijnt hij iedere zoveel minuten op mijn scherm. Maar zeg nu toch zelf: Als u een klein jongetje van bijna zes zou zijn en je krijgt dit op je verjaardag en je kan eindelijk iets vasthouden waar je om moet lachen en dan ook nog in deze fantastische kleur. Wat zal het dan boeien dat oma met schaamrood op haar kaken in een uiterst belangrijk gewichtig en besluitvormend overleg zit met de foto’s van een blauwe vibrator?