Gastblog: Soort zoekt soort
Foto: Kleinzoon Roan met Stevie
Ik heb een meervoudig complex gehandicapte (MCG) kleinzoon. Mijn kleinzoon heeft een zeer domme, blinde kat. De kat is een paar jaar ouder dan mijn kleinzoon.
De kat was ooit als kitten bestemd voor een spuitje. Een verwaarloosd nestje, ziek en besmet. Volgens de dierenarts niet meer te redden. Volgens mijn dochter was de arts niet goed wijs. Volgens mij ging het geld kosten. Daar kreeg ik gelijk in. In ieder geval is de kat al jaren bij mijn dochter. Ze heeft hem Stevie genoemd en tot ieders verbazing redt hij zich heel erg goed.
Mijn dochter heeft dus een gehandicapt zoontje, Roan. Soms vragen mensen mij wat hij kan. “Niets” zeg ik dan. Hij ligt vaak, hij ademt meestal, hij lacht zelden. Hij is wel lief en tevreden. Eigenlijk is hij nog steeds vijf maanden, of minder. “Oooh, gohhh” zegt de toehoorder dan. Daarna zijn ze stil want meestal hebben ze het idee dat ze me moeten troosten. Dat wordt lastig want ik heb er geen verdriet meer over. Wel gehad natuurlijk maar je kunt niet jarenlang blijven janken. Daar word je erg lelijk van en het klinkt ook niet lekker. Het is niet wat je wilde en ik gun het niemand, nooit, nooit, nooit maar…………… het heeft ook andere kanten.
Voor mijn eigen kinderen, maar ook voor de kleinkinderen heb je vanaf hun geboorte toekomstdromen. En dus ook verwachtingen. Sommige ouders stijgen daarin tot ongekende hoogte. Artsen, ballerina’s, topvoetballers en filmsterren in spe. Je kunt het zo gek niet bedenken of we projecteren het op onze kinderen. En we vechten wat af met ze. Opvoeden heet dat. Mijn kinderen kregen nog gewoon een tik op de billen of de vingers maar dat is tegenwoordig taboe. De kleinkinderen hebben een strafstoeltje waar ze een minuutje op moeten nadenken. Mij maakt het niet uit.
Tijden veranderen en je past je aan. Behalve bij Roan. Boos heeft absoluut geen nut bij hem. Ten eerste doet hij nooit wat, dus waar moet je boos over worden? Hij pakt niets af en hij schopt of slaat niemand. Hij wil niets en is niet jaloers. Hij lacht nooit iemand uit en zal geen dingen doen die verboden zijn. Bovendien kan hij helemaal niet zitten. Zeker niet op een strafstoeltje. Tenzij we er een hoofdsteun, zitbroek, harnas en pelotte op monteren. Zie je het al gebeuren, €10,00 voor een plastic stoel van Ikea en voor €1.500,00 aan voorzieningen. Mevrouw 'goedkoop & adequaat' van de Wmo rolt dan zelf van haar krukje af.
En omdat Roan anders is moet je zelf ook anders worden. Je verwachtingen en haast moet je parkeren. Hij ziet je slecht maar hij voelt je intentie. Hij hoort je frustratie aan je stem en intonatie. Hij reageert onmiddellijk op een boze bui, zelfs als je niets zegt.
Andersom werkt het ook. Als je volledig rustig kan worden en bij Roan wilt zijn met je ademhaling synchroon aan die van hem, dan zal hij misschien, heel misschien, wel heel kort lachen. Behalve bij Stevie. Dat is altijd gieren. Uit zijn tenen komt het dan. Zijn hele lijf wordt intens blij. Ik kan daar soms zo van huilen dat ik er nooit bij getroost wil worden. Maar als je dan toch wat voor me wilt. Waar krijg ik een bontvacht en leer ik spinnen?
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Prachtig geschreven Hanny, en wat een heerlijke foto!
Wat een mooi duo vormen die twee. Daar word je zelf ook blij van.
mooi
Roan lijkt sprekend op onze dochter. Zou zo het verhaal zelf geschreven kunnen hebben. Behalve over de poes dan. ;-)
Het zijn de hele kleine dingen waar het om gaat ,ik ben bevoorrecht dat ik met een soort gelijk mannetje mag werken.
De hectiek van deze wereld valt weg en net als je zegt als hij lacht wordt je heel blij.
Ik mag heel veel leren van deze kinderen en zij laten mij zien wat daadwerkelijk belangrijk is.
Wat goed geschreven en omschreven.
Oh Hanny, wat geweldig! Die dochter van jou die gewoon de dierenarts voor gek verklaard en gelijk krijgt. Dan maar veel geld kosten, die dikke vriendschap tussen Roan en poes is goud waard. En het voelen van je stemming.... zo herkenbaar! jaren geleden was ik z-verpleegkundige (bestaat niet eens meer) en hadden we een kindje zoals Roan op de afdeling waar ik werkte. Martien heette hij. Martien was schattig en kon inderdaad "niets". Dus liggend op je schoot kreeg hij lepeltje voor lepeltje zijn eten. Hapje erin, Martien lachen, twee hapjes weer terug.
Het was zo'n afdeling met 15 kinderen/volwassenen, allemaal intens zorg behoevend. En weinig personeel, toen al, dus voor het eten geven van Martien had je vaak niet genoeg tijd. Want je collega's liepen al te verschonen en dat was een bende werk en iedereen was rond een uur of twee hartstikke moe.... Maar voor Martien was geduld nodig. En als je net deed alsof je die rust had maar inwendig al vooruit liep op "wat er allemaal nog gedaan moest worden etc" dan lachte Martien bij ieder hapje heel gezellig naar je en gaf hij drie hapjes terug. Want hij kon niks..... nou, concreet niet inderdaad maar hij wist des te meer! Lag in een deuk toen een collega tijdens het eten geven heel lief met Martien op schoot in slaap was gevallen in die grote box met dikke kussen. Martien had echt de slappe lach toen we het ontdekten. Heerlijk kind. Nee, ze kunnen "niks", maar mooi wel dus. Veel meer dan wij soms kunnen, alleen op een heel andere golflengte. Geweldige kinderen zijn het. Dikke knuffel voor Roan en voor Poes, zijn vriendje!
Herkenbaar, ik heb een zoon van 16 Ward, die een spiegel is voor zijn omgeving. Veel van hem geleerd wat ik als nu geduldig huisarts goed kan toepassen. Vriendelijke groet
Walter Schrader
Wat een fijne manier van schrijven heeft u over uw kleinzoon.
Ik kwam er bij toeval langs maar t leest lekker weg over poes en kleinzoon.
Ik werk ook met MCGers en dit soort cynische humor is genieten.
Wat een mooi verhaal en heel herkenbaar, voor mijn opleiding heb ik een jaar lang stage gelopen op een afdeling met 12 EMG er's in verschillende leeftijden. Toen ik daar pas was had ik medelijden met die mensen maar gaandeweg veranderde dit. Ik heb daar een geweldige tijd gehad en een goede levensles gehad. Toen mijn stage erop zat heb ik het team van 25 liefdevolle verzorgers een kaartje gegeven met de volgende tekst die ik zelf verzonnen had." Soms denk je in het leven wat heeft het allemaal voor zin. Als je hier gewerkt hebt dan weet je het, alles heeft zin".
Heel veel plezier met uw kleinzoon.