Rhode kwam in Maart 2016 voor het eerst bij ons kennismaken. Een opgewekte jonge meid die ik eigenlijk helemaal niet hoefde te vertellen hoe ze met onze oudste (meervoudig gehandicapte) dochter om moest gaan. Rhode voelt dit namelijk feilloos aan. Binnen een uur waren ze dikke vriendinnen. Een sterke band die tot aan het abrupte einde in maart 2017 is gebleven. De dagen dat Rhode er was (eerst 1 dag in de week, later 3/4 dagen per week) was onze dochter blij als ze van het Kdc thuiskwam. Rhode badderde haar, speelde met haar en ging met haar wandelen. Ze verzon altijd wel iets leuks, en kon ontzettend goed met haar mopperbuien omgaan. Een rustpunt in ons hectische gezinsleven. Ze zorgde namelijk met zo veel liefde en toewijding op deze dagen voor onze oudste dochter dat het voor ons allemaal een stukje draaglijker werd. Naast de vaste dagen in de week kwam Rhode ook regelmatig een avondje oppassen, en met net zo veel plezier zorgde ze dan ook voor onze andere (gezonde) dochter, zodat wij eens een avondje samen konden zijn. Daarnaast kwamen onze meiden ook wel eens bij haar thuis, als dat zo uitkwam. Niks is haar te veel, nooit een onvertogen woord, Rhode weet van aanpakken. Zorgen voor deze kwetsbare kindjes zit haar in het bloed, zo natuurlijk als het haar afgaat, heb ik maar zelden bij anderen gezien.
Wij zijn haar eeuwig dankbaar voor alles wat ze voor ons heeft gedaan toen ons meisje nog in leven was. Onze oudste dochter was dol op haar. En de rest van ons gezin is dat nog steeds. |
