Gastblog: Als kip zonder..

Roan heeft zo zijn zeer bijzondere gebruiksaanwijzing. Ook nogal intensief. Zeker in de vakantie, op de camping. Niet overdag natuurlijk. Overdag is hij het liefste, gezeglijkste en goedgemutste zorgintensiefje wat je kent. Fijn brabbelend zit hij in zijn karretje en vermaakt zichzelf en ons. Geheel en al naar eigen inzicht zetten we het in. “Nee, ik ga niet mee boodschappen doen want Roan zit net lekker en moet zo zijn medicijnen”, betekent dat ik bij de caravan mag blijven met Roan en een haakwerkje. Opa Geert pakt het ook goed aan. “Geef het jong maar even hier, op schoot, dan gaan we wel Olympische Spelen kijken, anders raakt hij overprikkeld”. En tevreden nestelen ze zich samen onder de luifel van de Kip-caravan. Met de tv, bier en sondevoeding. Roan knort dan van voldoening.

Hoe anders zijn de nachten. Dan knort hij niet maar knarsetandt. En hoest en sputtert en spuugt. En dat is dan weer heel erg jammer voor mij want ik doe de nachten. Ergens in de loop der jaren is dat mijn vakanatie-taak geworden. Met liefde trouwens en geheel en al mijn eigen wens. Want ik ben één van die moeders die alle kinderen mee naar bed sjouwt. Ongeacht wat er in de mode is of welke opvoed-goeroe een topboek schrijft, mijn kinderen liggen bij mij in bed. Of ik bij hun. En aan Roan kan je je lol op. Daar waar de andere kinderen ergens rond de kleutertijd uit je bed verdwijnen, blijft Roan een babymannetje. Zijn moeder is wat strenger. Die heeft haar slaap hard nodig en geniet van de weken in de tent terwijl Roan bij ons in de caravan ligt. Hij moet dan ook in een eigen bed liggen want anders slaapt hij straks thuis niet meer alleen. Daar licht ik vanaf nacht één meteen de hand mee. Ook opa Geert heeft zijn nachtrust nodig en een Kip Shuttle is geen Paleis Soestdijk. Dus heeft Geert oordopjes, een nachtmasker en een kussen dat hij over zijn hoofd trekt. Roan heeft een eigen bed. Met natuurlijk zijn eigen Aurora lamp, zijn lichtgevende nachthemel met soft-tone muziek en zijn knuffel muziekeend met gekleurde sterren. Geheel en al voorzien van diverse kussens en wiggen is daarmee onze caravan een snoezel-kip geworden. En ik spring ’s nachts heen en weer.

Ik ben er heel goed in geworden. Mijn Olympische oefening. Die Zonderland zou trots op me zijn. Ik gym wat af s ’nachts. Om van mijn bed naar Roan te komen moet ik eerst zonder handen omhoog, dan een halve draai, benen over de rand, voeten op de vloer, daarna stap-stap tussen keuken en toilet door, ondertussen strek ik mijn rechterarm, die dan bij Roan onder zijn nek moet terwijl mijn linkerarm in een vloeiende beweging zijn sonde controleert. Met een stevige zwiep draai ik het hele kind om waarna ik mijn lichaam gebruik als een pelot om het mannetje te ondersteunen. Meestal knort hij zichzelf mijn decolleté in waar hij weer in slaap sukkelt. Als we mazzel hebben natuurlijk. Zo niet dan kan ik mezelf nog gebruiken als wig of steunkussen en een tijdje het licht aan doen om nog wat bladzijden van mijn boek te lezen terwijl Roan geniet van lange aaien over zijn bol en rug. Gelukkig lig ik dan klem achter het toilet zodat we niet van het bed af rollen. Appeltje-eitje en na verloop van een uurtje doe ik dezelfde oefening andersom achterstevoren om weer bij Geert in bed te belanden. Minimaal 2 keer per nacht maar er zijn ook nachten van 7 of 8 keer. Voordat ik aan mijn trainingen begin zitten we nog lekker buiten in de Spaanse avond met een wijntje en neem maar van mij aan dat wijn en een draai-stap-kiep oefening in een Kip niet altijd samengaan. Ik ben er dus aardig geblesseerd uit gekomen want:

Ik hoorde Roan, ik deed mijn oefening, omklemde zijn lijfje en dacht nog: “Oei wat is ‘ie gespannen”, vervolgens kreeg ik me toch een klap tegen mijn kop. De Kip schudde ervan. Terwijl dat gebeurde probeerde Geert overeind te komen. Dat mislukte ook jammerlijk want ondanks mijn zorgzame inborst was ik ergens de tel kwijt geraakt tussen Roan, Geert en het draaien. Mateloos enthousiast lag ik Geerts kuiten te aaien en voeten te knuffelen. Helaas kent mijn man maar één reactie als hij s ’nachts wordt aangevallen en omklemd. Een rotschop.

Mijn dochter en de broertjes lagen de volgende dag blind van de lach en Geert? Geen enkel schuldgevoel te bekennen. “Eigen schuld, dikke bult! Spring dan ook niet de hele nacht heen en weer. Het is een Kip-Caravan geen kippenren. Waar zit je verstand? Je lijkt wel een kip zonder kop”