Blog: terugblik op mijn 2011

Allereerst wil ik mijn lezers en ook alle mensen van de Nationale Hulpgids fijne feestdagen toewensen. Overal wordt nu teruggeblikt op het afgelopen jaar. Dus laat ik dat ook eens doen.

Tot nu toe denk ik elk jaar, hier ben ik weer zonder al te veel kleerscheuren door heen gekomen. Daar was ik altijd blij om. Maar dit jaar kan ik dat niet denken. Van het feit dat mijn schoonzus in augustus is overleden, daar heb ik nog veel last van. Ik mis haar, ook al zag ik haar niet eens zo vaak. Ook vind ik het nog steeds heel erg voor mijn broer en zijn kindertjes. Eerste kerstdag zijn mijn broer met zijn gezin en ik meestal samen bij mijn ouders. Dus dan zal er nu een leeg gat zijn. De afgelopen maanden heb ik mijn broer van alles aangeboden om hem te helpen. Maar hij wil bijna nergens mee geholpen worden en dat vind ik moeilijk. Hij zegt, “Ik moet het voortaan toch alleen doen met de kinderen, dan kan ik daar beter meteen mee beginnen”. Dan denk ik, je hoeft alles toch niet meteen alleen te doen. Bijvoorbeeld: het had mij wel leuk geleken om het Sinterklaasfeest samen met hem en de kinderen te vieren. Maar nee, dat hoefde niet. Mijn broer is altijd al heel gesloten geweest. Dus ik zal mij er bij neer moeten leggen, dat ik ook nu niet meer contact met hem krijg. Met de rest van de familie heb ik ook weinig contact. Ik heb een zus en dus een broer, mijn zus zie ik ook maar vier keer per jaar met verjaardagen. Altijd in de decembermaand doet dat best wel een beetje pijn.

Verder ben ik dit jaar druk bezig geweest om te kijken waar mijn vermoeidheid en mijn migraine vandaan komen. Volgens mijn huisarts kon dat te maken hebben met mijn handicap. Dus stuurde zij mij door naar een revalidatiearts in het UMC Groningen, want deze arts was gespecialiseerd in spasticiteit. Maar deze arts zei dat mijn klachten niet veroorzaakt worden door mijn handicap. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik via haar doorverwezen werd naar de hoofdpijnpoli ook in het UMC Groningen. Maar ik werd weer teruggestuurd naar mijn eigen neuroloog in het gewone ziekenhuis, omdat de revalidatiearts meer in de richting dacht van een slaapapneu. De neuroloog vond dat hier niet genoeg aanwijzingen voor waren, om dit te gaan onderzoeken. Ik heb een klein jaartje bij de neuroloog gelopen, om iets aan mijn migraine te doen. Het gekke vond ik dat hij alleen maar verschillende soorten medicijnen voorschreef en verder niet keek of onderzocht wat nu de oorzaak was van mijn migraine. Ook had hij weinig oor voor, wat de bijwerkingen van medicijnen met mij doen. Ik werd alleen maar vermoeider en ook nog hartstikke suf door de medicijnen. Dus toen maar weer terug naar mijn huisarts. Zij heeft mij eerst een lagere dosis voorgeschreven van de medicijnen, die ik van de neuroloog had gekregen. Tevens heeft mijn huisarts mij toen doorverwezen naar de AVG-arts, waar ik al eerder over heb geschreven. Dus ik laat nu maar even in het midden of ik daar wel of niet thuis hoor. Maar volgens deze arts kan mijn vermoeidheid drie oorzaken hebben. Mijn spasticiteit, mijn migraine en het feit dat ik elf jaar geleden hele ernstige bloedarmoede heb gehad. Ik ben daarvoor zelfs nog opgenomen geweest in het ziekenhuis. Die ernstige bloedarmoede is een aanslag geweest op mijn lichaam. Ook vertelde zij mij dat ik, na dat ik in het ziekenhuis had gelegen, dat ik het nog wel een jaar rustig aan had moeten doen. Terwijl ik drie weken later alweer ben gaan werken en gaan sporten. Want in het ziekenhuis hadden ze gezegd, dat ik nu ik weer voldoende bloed had, ik gewoon weer alles mocht doen. Dat alles doen, lukte mij dus voor geen meter. Ik was steeds te moe! Ik ging drie dagen per week naar een dagbesteding toe. Dat is afgebouwd, totdat ik het helemaal niet meer volhield en toen ben ik gestopt. Met zwemmen en met paardrijden ben ik gestopt en op aanraden van de AVG-arts ben ik dit jaar ook een tijd gestopt met fitness. Dus ik heb dit jaar een hele tijd helemaal geen vaste wekelijkse activiteiten gedaan en het heel rustig aan gedaan. Maar de vermoeidheid en mijn migraine bleven. Het werd eerder erger dan beter.

Doordat ik elf jaar geleden die ernstige bloedarmoede heb gehad, moest ik aan de pil. Ik bloedde altijd heel erg als ik menstrueerde. Met verschillende soorten van de gewone pil konden ze mijn menstruatie niet onder de knie krijgen. Plus het feit dat ik van de gewone pil hoofdpijn en migraine kreeg. Daarom kwam mijn huisarts met het voorstel om aan de prikpil te gaan. Toen ben ik er vanuit gegaan dat ik daar geen hoofdpijn en migraine van kon krijgen. Ik had vorig jaar zo’n last van nachtelijk transpireren en ik hoorde dat dit bij de overgang kon horen. Maar zo lang ik aan de prikpil ben, merk ik niet of ik al in de overgang ben en ze kunnen dat ook niet onderzoeken. Maar ik wil de prikpil niet langer gebruiken dan nodig is, want uiteindelijk vind ik alle medicijnen troep. Dus ben ik een halfjaar gestopt met de prikpil. Ondertussen was ik ook gestopt met al de medicijnen van de neuroloog, want ik had in het advies van de AVG-arts aan mijn huisarts gelezen, dat de medicijnen van de neuroloog mijn vermoeidheid alleen maar versterkten. Toen alle medicijnen uit waren gewerkt, heb ik mij een maand of drie heel goed gevoeld. Ik had zelfs bijna geen hoofdpijn en migraine meer.

Maar door wat bloedverlies, heb ik toch maar bloedonderzoek laten doen. Hieruit bleek dat ik niet in de overgang ben. Toen ik op een gegeven moment ook meende menstruatiepijn te krijgen, ben ik in overleg met mijn huisarts maar gauw weer aan de prikpil gegaan. Bang voor het heftige bloedverlies. Na twee á drie weken heb ik nu weer veel hoofdpijn en wel drie per week een migraineaanval. Dus het is nu wel duidelijk dat mijn hoofdpijn en migraine veroorzaakt worden door de pil en de prikpil. Mijn huisarts is hier nog niet zo zeker van. Maar inmiddels heb ik het nagezocht in mijn dagboeken. Voordat ik begon aan de pil, had ik nooit migraine en maar zelden hoofdpijn. Ook heb ik al eerder in mijn leven anderhalf jaar migraine gehad, maar toen had ik verkering en was ik dus ook aan de pil.

Die ernstige bloedarmoede, van elf jaar geleden, kan volgens mij niet opeens ontstaan zijn. Dus waarschijnlijk heeft mijn oude huisarts, in mijn vorig woonplaats, mij jarenlang met bloedarmoede rond laten lopen of in mijn geval rond laten rijden. Hij heeft nooit even bloed bij mij geprikt, terwijl ik toen ook al vermoeidheidsklachten had. En nu geeft mijn huidige huisarts mij tien jaar lang de prikpil, waar ik zeer waarschijnlijk helemaal niet tegen kan. Lang leve de medische wereld!!!

Toch ben ik erg blij, want volgend jaar ziet er zo voor mij wel goed uit! Ik krijg vast veel minder migraineaanvallen. Daardoor zal ik veel minder moe zijn. Lekker paardrijden is dan het eerste wat ik weer ga doen. En mocht ik weer erg gaan menstrueren, op tijd aan de staaltabletten. Maar verder krijgen ze er bij mij geen hormonen meer in!