Blog: leven met mijn beperking is voor mij heel normaal, maar de maatschappij maakt het moeilijk

Naar aanleiding van mijn vorige blog, vroeg iemand in haar reactie mij het volgende: "Waarom gaan de twee hondjes van jouw hulp wel mee op vakantie en jouw eigen hond niet?" De belangrijkste reden hiervan is, dat ik denk dat ik mijn hond Joppe daar geen plezier mee doe.

Joppe is een al wat oudere hond van negen en half jaar en het is een beetje een eigenheimer. Als er ook maar iets anders gaat dan normaal, raakt Joppe al gestresst. Ook wordt hij erg angstig van vreemde en vooral van harde geluiden. Op vakantie gaat alles anders dan normaal en zijn er misschien veel nieuwe geluiden voor hem. Dus daarom denk ik niet dat Joppe op vakantie gaan nou zo fijn zou vinden. Terwijl Joppe wel hartstikke gek is met mijn ouders, bij mijn ouders is het een bekende omgeving voor hem en het is daar lekker rustig. Dus ik laat hem daar met een gerust hart achter. Maar er is ook nog een praktische reden, waarom ik Joppe niet meeneem op vakantie. Ik kan Joppe niet zo gemakkelijk op mijn schoot overal mee naar toe nemen. Daar is hij net te groot voor. De hondjes van mijn hulp, Beau en Belle, zijn klein. Zij kunnen makkelijk op mijn schoot zitten, zonder dat ze te zwaar voor mij zijn of mijn uitzicht belemmeren. Ik smokkel hen dan ook overal mee naar binnen en ik vind het gewoon hartstikke gezellig om die hondjes bij mij te hebben. In de auto kan ik bijvoorbeeld mooi even met ze knuffelen.

Het heeft voor mij een groot voordeel om die twee hondjes bij mij op schoot te hebben. Mensen kijken opeens niet meer naar mijn rolstoel en/of naar mijn handicap. Nee, ze zien die twee hondjes in eerste instantie alleen maar en ze gaan zomaar een praatje met mij maken. Dit vind ik een bijzonder fenomeen, maar het werkt echt zo. In het algemeen is het wel bekend, dat als je met een hond wandelt je veel meer contact hebt met mensen, dan wanneer je alleen wandelt. Maar de mensen schijnen door die twee hondjes de drempel van mijn handicap en/of mijn rolstoel veel minder te ervaren. Dat was voor mij ook nieuw. Ik vind dit een hele prettige ervaring en daarom heb ik ze ook graag bij mij. Val ik tenminste ook een keer niet zo op! Maar Beau en Belle gaan ook graag met mij mee. Zo gauw ik richting mijn elektrische rolstoel ga, springen ze al om mij heen. Als ik dan uit mijn trippelstoel ga, springt Beau er gauw in om zo op mijn schoot in mijn elektrische rolstoel te kunnen springen. Dan mag je er toch vanuit gaan, dat ze graag met mij mee gaan!

Dat Joppe een beetje een eigenheimer is, heeft denk ik ook voor een groot deel met zijn opvoeding te maken. Ik heb Joppe als pup van zeven weken samen met mijn ouders opgehaald en helemaal zelf opgevoed met behulp van mijn hulpen en twee buurvrouwen. Dit was al de tweede keer dat ik een puppy heb opgevoed. Mijn eerste hondje Bello was een zwart Schipperke, zij is 17 jaar geworden. Haar heb ik ook vanaf pup opgevoed. Nu ik helemaal zelfstandig woon, ontkom ik er niet aan dat ik een vast dagritme heb. Mijn hulpen komen elke dag op vaste tijden, structuur vind ik prettig. Dus ik sta elke dag op ongeveer dezelfde tijd op, ik eet elke dag op drie vaste momenten en ik ga ’s avonds op een vaste tijd weer naar bed. Mijn hond groeit daarmee op en zo is er voor hem ook een vast dagritme. Dus dan is het toch logisch, dat als ik hiervan afwijk, dat Joppe hierop reageert. Ik houd zelf van rust, dus veel geluiden zijn er niet bij mij in huis. Maar als er dan al een hard geluid is, bijvoorbeeld vuurwerk, dan schrik ik daar zelf zichtbaar van. Het gauw heftig schrikken is iets wat bij de spasticiteit hoort die ik heb. Mijn hond ziet mij bij vuurwerk schrikken en dan voelt hij meteen, dit klopt niet en dus is dit eng. Ook vertrouwt Joppe veel eerder vrouwen dan mannen. Dat is eigenlijk heel logisch, want hier komen  voornamelijk vrouwen over de vloer. Mijn hulpverleners waren en zijn bijna allemaal vrouwen, mijn buren zijn dus vrouwen en ik heb eigenlijk ook alleen maar vrouwelijke vrienden. Dus Joppe is van pup af aan niet gewend om met mannen om te gaan. Als ik weer eens een pup op ga voeden zijn dit dus dingen die ik anders moet aanpakken.

Ik heb mijn eigen hondentaal ontwikkeld. Het commando 'Bom' betekent 'Zit'. Ik kan het woord 'zit' niet duidelijk en krachtig genoeg zeggen. 'Wachten' betekent bij mij 'Blijf'. Als ik het commando 'Achter' geef, gaat Joppe achter mijn rolstoel lopen, zodat ik door een deuropening kan rijden. Bij het commando 'Neus' stopt Joppe zelf zijn kop door de riem als ik de lus open houd. En verder gebruik ik het commando 'Kamer' vaak. Dat betekent dat Joppe bij de tafel weg moet gaan als ik zit te eten. Dan gaat Joppe ook echt van de keuken naar de kamer. Maar toch vraag ik mij af, of Joppe echt weet dat die ruimte de kamer heet? Of dat het commando 'Kamer' voor hem 'weg wezen' betekent? Want bij mijn ouders eten we in de kamer en als Joppe daar onder het eten bij de tafel staat te schooien, geef ik hem ook het commando 'Kamer' en dan gaat hij ook keurig een eind verderop liggen. Ik leer mijn honden alleen dingen, waardoor ik ze kan sturen, zodat ik goed met hen samen kan leven. Maar verder hoeven mijn honden niet allerlei kunstjes te leren of super gehoorzaam te zijn. Ik vind dat een dier gewoon dier moet  kunnen zijn.

Nu hoor ik mensen denken, is een hulphond dan niets voor haar? Ik zit daar zelf ook al jaren over te twijfelen, maar ik denk van niet. Na zijn dure opleiding tot hulphond, waarin hij zo’n zeventig commando’s leert, ben ik bang dat ik er binnen de kortste tijd weer een normale hond van maak. Dan is die opleiding misschien voor niets geweest en dat zou zonde zijn van het geld. Ik kan bij een hulphond die zeventig commando’s, ben ik bang, nooit 'onderhouden'. De energie en tijd heb ik daar niet voor. Bovendien kan ikzelf deuren open en dicht doen, ik kan zelf mijn lichtknopjes bedienen en mijn gordijnen gaan elektrisch open en dicht. Ik kan zelf mijn jas aan en uit doen, ik kan mijn jas alleen niet zelf dicht krijgen, maar volgens mij kan een hulphond dat ook niet voor mij doen. Ook kan een hulphond volgens mij niet mijn broek omlaag en omhoog doen als ik naar het toilet moet. Het enige wat ik handig zou vinden van een hulphond is, dat hij dingen voor mij zou kunnen oppakken van de vloer. Maar ja, dat kan een normale hond ook leren.

Joppe is mijn persoonlijke hulphond. Alles wat ik knoei likt hij weer schoon. Hij beschermt mij, door hem voel ik mij veilig alleen thuis. En hij is boven alles gewoon mijn maatje, mijn gezelschap en vooral mijn dikke knuffelbeer. Voor mij en ik denk voor meer mensen is een hond of een ander dier van jezelf super belangrijk. Maar instellingen zeggen dan meteen: "Je moet er wel zelf voor kunnen zorgen." Dat vind ik altijd zo’n dooddoener, want door mijn zware lichamelijk handicap kan ik niet altijd zelf voor Joppe zorgen. Zou dit dan betekenen dat ik geen hond zou mogen hebben? Hier ga ik in mijn volgende blog over schrijven, want de regelgeving van de officiële zorg schiet vaak te kort!

Maar vragen en/of reacties van mijn lezers zijn ook altijd welkom! Zodat ik daar misschien in een volgend blog weer op kan reageren.