Stilte voor de storm, weer terug van vakantie

Terug van vakantie werpen we ons weer op de dagelijkse gang van zaken. Wij hebben daarin een strikt werkrooster. Mijn schoondochter en zoon vallen in eerste instantie terug op haar ouders. Wij zijn daarin achterwacht en calamiteitenopvang. Behalve financieel. Dan zijn we gewoon ook meteen aan de beurt.

Mijn moeder zit in een woon-zorgcentrum. Hoewel mijn broer eerst aanspreekpunt is en haar administratie doet ben ik, samen met man en schoonzus, van het uitvoerende gruttelwerk. Dat omvat gehoortoestellen, oogartsen, taarten voor verjaardagen, aanwezigheid op BBQ, aanschaf zeep en shampoo etc. etc. Ook ga ik twee keer in de week langs om tien keer in de week hetzelfde te vertellen en honderd keer in de week naar hetzelfde te luisteren.

Mijn dochter zorgt voor haar drie kinderen, waarvan er één zorg intensief is. Mijn man is daar een soort van Haarlemmerolie. Hij vangt alles en iedereen op die buiten de planning valt. Moet er een kind ineens om 14.30 uur naar een academisch ziekenhuis en de nacht blijven, dan gaat zijn moeder mee en is opa voor de naschoolse opvang. Of andersom. Dat kan ook. Verschuift de zwemles ineens een uur dan staat opa voor de deur om op de taxi te wachten en als een arts gaat bellen voor een uitslag dan geven we vrolijk het mobiele nummer van opa door zodat hij de hele dag met zijn telefoon moet lopen. Alle administratieve zaken van onze dochter Karin zijn voor mij. CIZ-indicaties, WLZ, SVB, Per Saldo, WMO en een hele rits van machtigingen en formulieren zijn mijn pakkie an. Dat betekent dat ik heel veel bel. Zeker de dag na de vakantie want de deurmat lag vol. Heel Nederland lag plat vanwege de zomervakantie maar de front-en backoffices bleven vrolijk brieven posten. Met deadlines en formats. Terwijl mijn dochter en kinders naar hun eigen huis zijn, de wasmachine vrolijk tolt en manlief de caravan schoon poetst zit ik in de papier berg. Voor ik het goed door heb zijn alle telefoons, iPads, laptops, printers en leesbrillen in gebruik en op tafel uitgestald. Het geheel vordert lekker. Dan belt een collega op mijn mobiel. Ze weet niet dat ik nog een dag vrij ben en ze wil even overleggen. Karin heet ze en ze steekt meteen van wal. Geen punt, ik weet waar het over gaat en vrolijk bespreken wij. Omdat we allebei van het babbelende soort zijn duurt dat overleg nogal lang. We vatten samen, herhalen en bevestigen nog even of we het echt wel goed begrepen van elkaar en brengen af en toe een andere invalshoek ter tafel. Terwijl we zo bezig zijn gaat de vaste telefoon over. Ik zit natuurlijk ook te wachten op een telefoontje van de zorgverzekeraar, WMO en CIZ dus ik trek met mijn mobiel in de hand een sprintje naar de vaste telefoon. Op het scherm zie ik wie het is: Mijn dochter, Karin. Tegen de Karin in mijn mobiel roep ik: “Karin moment”. En met een snoekduik neem ik de vaste telefoon op en roep tegen de dochter: “Karin, ik bel je zo terug”.

“Prima” hoor ik uit mijn mobiel

“Oké dan” roept de vaste telefoon

Tuuttuuttuut doen beide toestellen maar ik heb er geen oor voor. Met in iedere hand een toestel ren ik door de kamer en roep: “Nee, nee, nee, dat bedoel ik niet”. En dan ook nog: “Kom terug!”. Dat slaat natuurlijk nergens op. Vooral niet omdat ik ook nog op alle knopjes ga drukken. Maar de Karinnen hebben opgehangen en ik tetter in de stille telefoons. Geen gehoor meer, nergens. Tot ineens heel zacht in de verte een mannenstem zegt: “Gaat het wel goed met u? Ik heb hier een terugbelnotitie maar………mijn naam is niet Karin hoor, ik heet Karel. Karel de Jong van de zorgverzekering. Wat kan ik voor u doen?”

In mijn eentje moet ik er vreselijk om lachen maar al sla je me dood, ik heb geen idee meer waar ik Karel over had willen spreken. Morgen maar weer. Dan bel ik hem wel.