Spraakverwarring

Mijn moeder heeft huidkanker. Vreemde grote uitstulpingen groeien op haar benen en de dermatoloog haalt ze af en toe weg en stuurt ze op. Soms is de uitslag goed, de volgende keer verdacht maar ook fout komt voor.

Mijn moeder weet van niets. Braaf gaat ze mee naar het ziekenhuis. De ene keer voor een kleine ingreep, de hechtingen worden in het woonzorgcentrum verwijderd en een paar weken later is de controle. De controle daarna blijkt er ergens anders weer een plek te zitten en zo volgen de behandelingen elkaar op. Tot ze helemaal geschild is natuurlijk. Dan weet ik het ook niet meer.

Tegenwoordig zijn de afspraken voor een kleine ingreep ’s avonds. Voor ons is dat erg handig want dan hoeven we niet steeds vrij te nemen. Deze afspraken worden verdeeld tussen mijn schoonzus Ella en mij. En als je eenmaal met ma bij de arts bent geweest blijf je ook een tijdje aan de beurt want de vervolgafspraak maak je meteen vanuit je eigen agenda.

Totdat het een keer mis gaat. Dat kan zijn door een vakantie of een plotseling opduikend ander probleem. Dan bellen we elkaar en nemen we van elkaar over en blijven een tijdje aan de beurt. Eigenlijk gaat dat altijd wel goed en als het niet goed gaat zetten we mijn man in als joker. Hij werkt immers niet en kan dus altijd. Veel meer problemen in de planning konden wij niet verzinnen.

Konden! Er blijken er meer te zijn want ik werd gebeld door het woonzorgcentrum. Waar ik bleef! “Heuuu????? Ik? Ella zou toch gaan”. Ik had mijn broer nog gemaild en die had dat bevestigd. “Ella gaat met Ma naar de afspraak van kwart voor acht”.

“Wacht even” riep ik. “Ik kijk het na want ik heb nog wel een sms van het ziekenhuis gehad met de tijd.” En ik keek het na. Ja hoor, klopt! Dus belde ik het woonzorgcentrum terug.

“Ja hoor, klopt. Ella komt haar halen. Ze heeft een afspraak om 19.45 uur in het ziekenhuis.”

“Ooooo, hueee?”zegt de zorghulp. “Hier staat kwart voor acht”.

“Opgelost” zeg ik.

“Waar was ze dan” zegt de zorghulp.

“Waar was ze dan? Hoe bedoel je? Het is nu twee uur. Ze zal rond zeven uur wel komen om haar te halen.”

“Dat is het toch ook al geweest” zegt de zorghulp en ze begint een beetje geïrriteerd te klinken. “We hebben het speciaal overgedragen van de nacht aan de ochtendploeg.”

Bij mij begint er iets te dagen en ik merk dat ik begin te grijnzen. En ja hoor, het is niet twee keer per dag 19.45 uur maar het is wel twee keer per dag kwart voor acht. En dus hebben ze ma om 06.00 uur uit bed getoeterd, onder de douche gezet en te eten gegeven. Ze zit al klaar vanaf 07.00 uur. Gelukkig vergeet ze ter plekke waar het over gaat en heeft ze vrolijk iedere keer als er iemand opstond opnieuw ontbeten. Maar nu zo rond 14.00 uur is ze wel erg moe aan het worden want normaal komt ze nooit zo vroeg uit bed. Gierend van de lach stel ik voor haar weer in bed te stoppen. “Dan doe je straks gewoon de hele riedel nog een keer maar dan met avondeten. Is dat wat?” Maar de zorghulp ziet er de lol niet van. Ze heeft er een hoop werk aan gehad want de vorige keer ging het ook al mis. Toen waren ze het helemaal vergeten terwijl het wel in de agenda stond en is ma uiteindelijk verfrommeld in de auto gepropt, richting ziekenhuis. Ze had er nu zo op gelet dat ze er behoorlijk uitzag en dat de kleren op elkaar afgestemd waren. De helft van het setje heeft ma ondertussen al uitgedaan want het is te warm en die vreemde plooien in de kraag vindt ze idioot. Ook de rok wil ze verruilen voor een spijkerlegging en om haar nek hangt nu een wollen sjaal.

Ik slik mijn lachen in want zeg nu zelf…....echt handig is het niet maar zo’n modebewuste lieverd gun je toch iedere demente moeder.