Nationale ombudsman maakt zich zorgen over toegang tot zorg
Naar aanleiding van klachten en signalen van burgers over de toegang tot zorg heeft de Nationale Ombudsman een onderzoek gedaan. Op 14 mei 2018 verscheen het rapport ‘Zorgen voor burgers’. Daaruit blijkt dat de ombudsman zich grote zorgen maakt over de toegang tot zorg en dat het veel mensen niet of nauwelijks lukt de zorg of ondersteuning die zij nodig hebben zelf te regelen. Daardoor vallen zorgbehoevende burgers buiten de boot.
Ondanks de vele onderzoeken, evaluaties en pilots naar het zorgstelsel vanaf 2015, zijn de problemen van burgers nog altijd niet opgelost. Uit het onderzoek van ombudsman Reinier van Zutphen blijkt dat het zorgsysteem niet goed aansluit bij wat mensen aan zorg nodig hebben.
Verschillende wetten en loketten
Burgers weten vaak niet bij welk loket ze moeten zijn; bij dat van de gemeente, het Rijk of de verzekeraar. Volgens ombudsman Reinier van Zutphen weten de loketten het vaak ook niet. Zo komt het voor dat gemeenten verwijzen naar andere instanties die op hun beurt weer terugverwijzen naar de gemeente.
Ook is het een groot probleem dat de Wlz, Wmo, Jeugdwet en Zvw ieder eigen wettelijke regels, beleid, werkwijzen en procedures kennen voor het pgb. Dit maakt de uitvoering vaak onduidelijk, zeker als van meerdere regelingen gebruik moet worden gemaakt of een overstap gemaakt moet worden. Daarnaast gaan de meeste pgb-verstrekkers vooral uit van wantrouwen in plaats van vertrouwen, wat resulteert in nog meer regelgeving. Hierdoor wordt het voor budgethouders/vertegenwoordigers, maar ook verstrekkers, steeds ingewikkelder om op een juiste manier met een pgb te werken. Volgens de ombudsman zijn de regels te ingewikkeld en ervaren burgers een bureaucratische rompslomp.
de Nationale Ombudsman ziet de volgende problemen
- Onduidelijkheid bij de aanvraag
- Onvoldoende inspraak en ondersteuning
- Onvoldoende deskundigheid professionals toegang
- Geen continuïteit in zorg bij overgangen
- Bureaucratische rompslomp
Oplossingen volgens Nationale Ombudsman
- Werk integraal en multidisciplinair en verwijs burgers ‘warm’ door
- Zet de uitvoering centraal en investeer in scholing en methodiekontwikkeling; maak moeilijke gevallen bespreekbaar, escaleer indien nodig en leer ervan
- Zorg voor een overbruggingsbudget in situaties waarin het niet direct duidelijk is welke zorgwet of financiering van toepassing is
Eerder concludeerden onder meer belangenorganisatie Ieder(in), het Sociaal en Cultureel Planbureau en de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving al dat het mensen te moeilijk wordt gemaakt om de juiste zorg te krijgen.
Tijd op echt eens te kijken naar de problemen lijkt ons!
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Het lijkt me een duidelijke probleemstelling. Mijn vraag is wat wordt er nu mee gedaan?
Het is bekend, maar wat nu? Hoe kunnen mensen die in deze problemen/zorg werken de vrijheid hervinden om vanuit compassie te reageren zonder angst voor regelgeving
Ook de hulpvrager mag initiatief tonen. Vanaf het vertrouwde pad stappen en bv naar een particuliere, zelfstandige hulpverlener gaan. Deze is doorgaans flexibeler en klantgerichter. Qua prijs zal het niet veel uitmaken. Orienteer !
Thuishulp is de zoveelste bron van inkomsten voor de fiscus. Dat trekt de verhouding scheef tussen burgers die wel en burgers die geen hulp behoeven. Strikt genomen genieten jongeren die hun huishouding zelf (nog) kunnen regelen een extra inkomen. Ouderen die hulp behoeven betalen zodoende (indirect) meer belasting. Wie daar niet voor voelt kiest voor een onverzorgde situatie. De organisaties die zich met thuishulp bezighouden scheppen hun eigen wereldje. Mensen die het langs die weg het toch proberen verzanden in vervelende vragen zoals “om hoeveel vierkante meter gaat uw verzoek om hulp?”
Afhaken dus en nooit meer aan denken.
Ik zou ook graag willen dat burgers die van zorg afhankelijk zijn, gecompenseerd worden voor de vaak ernstige gevolgen die door alle door de ombudsman genoemde problemen zijn veroorzaakt. De overheid heeft immers beloofd dat de transitie niet ten koste van de zorg zou gaan. Het tegendeel is waar. Zelf hou ik er waarschijnlijk een blijvende handicap extra aan over en heb een achterstand in mijn herstel opgelopen van enkele jaren. Ik ben volgens mij 1 van velen. Waar kunnen wij terecht voor erkenning en schadeloos stelling ?
Ja, dit artikel raakt mijn hart. We zien het om ons heen: mensen kunnen geen hulp krijgen die nodig is, een PGBer moet heel veel in zijn of haar mars hebben om toegelaten te worden tot de zorg die nodig is. Een begeleider mag zich geen therapeut noemen, terwijl dat toch echt pure noodzaak kan zijn. Waarom gebruiken we niet de power die aanwezig is om de zorg beter te laten lopen en mensen al eerder te helpen beter met zichzelf om te gaan of te ondersteunen waar nodig? Ik zie het in de praktijk maar ook om me heen:het predicaat zorg is soms heel erg goed en zorgvuldig aanwezig (eigen ervaring), maar komt in het gedrang waar mensen niet mondig(kunnen)zijn. Er is op dit gebied nog heel veel te winnen.
En ja, dan kiezen mensen voor zichzelf en lopenze verder in alternatieve en complementaire trajecten, waar ze zich wel gehoord en gezien weten.
Begrijp me goed: ik sta een combinatie tussen regulier, complementair en alternatief voor, over en weer kunnen we als beroeps- en vakgroepen elkaar bevruchten. Wees niet bang voor confrontatie, zou ik willen zeggen, we hebben mensen nodig die moedig zijn en de mens, het kind en de oudere een warm hart toedragen. Ik wens iedereen die in dit veld beslissingen moet nemen veel moed en wijsheid toe.
De zorgen van de ombudsman zijn in onze ervaring meer dan terecht: Binnen ons gezin hebben 4 van de 5 personen met meerdere diagnoses te maken: AD(H)D, autisme, depressie en borderline.
Het zou zo fijn zijn als er 1 contactpersoon voor ons was, om begeleiding/behandeling te adviseren en aan te vragen. Vroeger gingen we toch ook gewoon naar de huisarts?
Onze laatste ervaring ging om een aanvraag voor een indicatie Begeleid Wonen voor onze dochter (ADHD, Borderline) Sowieso heeft het bijna 9 weken geduurd voor de medewerkster van het maatschappelijk werk bij ons aan de keukentafel zat. Als medewerker WMO wist zij het verschil niet tussen Begeleid Wonen en Beschermd wonen. Ook moesten de diagnoses tot in detail aan haar uitgelegd worden. Nu zullen meerdere mensen, die hier niets mee te maken hebben, het verschil niet weten. Maar als medewerkster WMO is zij degene die namens ons spreekt bij de gemeente. Als zij inhoudelijk al niet weet waar ze het over heeft, hoe moeten onze belangen dan behartigd worden?
Ik ben natuurlijk niet boos op haar persoonlijk, maar mensen in deze functie zouden naar mijn mening veel beter geïnformeerd moeten zijn. Aan de ene kant over wat een bepaalde beperking voor problemen op kan leveren, aan de andere kant welke ondersteuning via de gemeente aan te vragen is.
Het is nu allemaal zo ontzettend versnipperd. Mw. van de Wiel geeft hierboven aan dat particulieren ook buiten de gebaande paden moeten zoeken, maar wij zien door de bomen het bos niet meer! Vroeger ging je "gewoon" naar de GGZ en dan kon je er vanuit gaan dat je met een deskundige sprak. Er zijn nu zoveel aanbieders van evenzoveel verschillende diensten.
Als ik als autistische moeder, met mijn borderline dochter huilend op de keukenvloer zit, omdat ik haar niet alleen durf te laten bij alles wat er in de keuken ligt om zichzelf te verwonden, dan wil ik gewoon HULP. Dan kan ik niet online gaan surfen wie ons hier het beste bij kan helpen. En dat haar dossier zonder overleg gesloten wordt omdat ze jarig is geweest (18) En je weer van voor af aan kunt beginnen met het zoeken naar hulp terwijl de wachtlijsten ondertussen een half jaar zijn. Dat vind ik echt niet kunnen.
We hebben hier ondertussen al met verschillende hulpverleners te maken gehad. Op bovenstaande uitzondering na, ligt het absoluut niet aan de inzet en motivatie van deze mensen. Maar het systeem met verschillende wettelijke regels voor de verschillende regelingen en de hele uitvoering hiervan sinds 2015 is wat ons betreft toe aan vereenvoudiging. Als de verwijzing niet meer via de huisarts kan, dan kan het toch wel via 1 steunpunt waar alle vormen van ondersteuning bij aangesloten zou moeten zijn?
Voor iedereen die de hulp nu maar niet inschakelt, omdat ze niet door alle rompslomp heen kunnen zien, hoop ik dat hier op korte termijn verbetering in komt.
Ik ben met Ave helemaal mee eens. Het lijkt (ook als men als burger alles netjes voorbereid heeft, volgens de regels, alles tip-top, ook alles wat er is gevraagd door een ambtenaar op tijd voorlegt) dat men toch struikelt over de (niet)professionele behandelaar van de aanvraag bijvoorbeeld (niet een keer alles afhandelen, maar pas achteraf komen te weten dat er nog meer bij moet komen...), en dan, dan zit je, je kan totaal niets terwijl het voor jou totaal nadelig is omdat het om de dagelijkse zorg van iemand gaat die de zorg echt nodig heeft, wat de prioriteit is maar je zit met de hoofd alsnog in dit rompslop. Andere professionals zeggen dit, het staat zwart op wit, maar de behandelende ambtenaar zegt plotseling dat? Wat nu dan... dan zit de burger met de ellende, niet de anderen, zogenaamd "professionals".
Ik zelf werk in de zorg, heb ook mijn moeder via een pgb verzorgd.
Neem als voorbeeld Madelief, de zorg moet terug naar eenvoudig/simple. Bij een instantie zoals GGZ en zorgkantoor voor de rest van de aanvragen. Uiteraard die de juiste en deskundige medewerkers in dienst heeft. Want je bent vaak al overbelast en vraagt om hulp. Zodat mensen niet van de ene instantie naar de andere gestuurd worden of onvoldoende zorg ontvangen.
.