Mantelzorgend de feestdagen door

De feestdagen zijn weer in aantocht. De eerste, Sint Maarten is nog alleszins behapbaar. Dochterlief loopt met twee jongens en hun lampionnen langs de deuren en nummer drie, Roan, wordt in zijn wagen met medicijnen, tas met kleding, sondevoeding en pomp bij ons geparkeerd. We zetten hem in de gang. De bel en de zingende kinderen vindt hij geweldig. Ongeveer ½ uur dan is hij het echt zat en wil niet meer. Ik neem hem mee naar de kamer en laat Sinte, Sinte Maarten en zijn koeienstaarten, over aan opa. Roan moet klaar gemaakt worden voor bed. Hij werkt niet tegen. Dat doet hij zelden maar 17 kilo schoon aan de haak, twee spastische armen, twee stijve benen en de neiging om te spugen krijg je niet snel schoon in een pyjama. Natuurlijk lukt het en dan zitten we gezellig samen op de bank. Tot zijn moeder en twee kwetterbroertjes langs komen om hem op te halen. Plastic tassen met plakkend snoepgoed worden omgedraaid en we mogen kijken naar de buit. Binnen 5 minuten ligt die door de hele huiskamer. Samen met lampions, mutsen, wanten en hier en daar een verdwaalde schoen. We proberen een kop koffie te drinken terwijl de jongens nog na stuiteren en zich volproppen met snoepgoed.

Tussen Sint Maarten en Sint Nicolaas zien we dochterlief en de drie jongens in wisselende samenstelling. De meest gebruikelijke is om Roan bij ons te brengen zodat de aankomst van Sinterklaas in de stad, op het werk, op school of in het winkelcentrum bijgewoond kan worden. Maar als Roan naar een arts moet, dan komen juist beide broertjes. En de winter komt met de verkoudheid, snottebellen en griep. Een ziek kind verstoort het hele schema van halen, brengen en verzorgen. Een zieke verzorgster is een kleine crisis en een zieke moeder een ramp. In die gevallen springen wij in. Zieke kinderen krijgen bedjes op de bank.  Opa en oma draven van het zieke kind naar de keuken en weer terug. Natuurlijk krijgt een ziek kind ook een klein cadeautje. Dan fiets ik door de regen naar de speelgoedwinkel om de felbegeerde auto/kleurboek/verfdoos/klei te halen. Bij een zieke verzorgster sta ik om  07.00 uur!!!! voor de deur om Roan taxi-klaar te maken. Of ik ben er om 17.00 uur en geef hem eten en stop hem in bad. Bij een zieke moeder laten we de moeder thuis en nemen de drie jongens mee. Op die dagen eten we patat met frikandel of pannenkoeken. We zijn standaard en altijd voorbereid op iedere variatie. Gelukkig wonen ze erg dichtbij en ik heb niets tegen mantelzorgen. Ik heb mijn ouders en ook mijn oma en tantes niet anders zien doen. Toen heette het natuurlijk anders maar ze deden het wel. Opgewekt en zonder morren. Ik heb ze er nooit over gehoord. De oude oma zat in haar huisje en er werd voor haar gezorgd. De vrijgezelle zus kwam iedere zondagmiddag, na de kerk, langs en at mee. De weduwnaar-buurman liep de achterdeur in en uit. Totdat hij hertrouwde en zijn vrouw kwam buurten. En mijn tantes werkten op een naai atelier in Amsterdam en voorzagen ons van de meest prachtige jurken voor iedere christelijke feestdag die ze konden bedenken. Tegenwoordig heet het mantelzorg. Ook goed maar het is wel mijn mantel. Die hangt in mijn gang aan mijn kapstok. Ik heb hem uitgezocht in mijn kleur en mijn model. En nu we het er toch over hebben, ik wil dat hij goed past. Maatwerk dus en eigenlijk ook gewoon design. Uiteindelijk moet ik erin lopen.