Je blijft op en neer rijden..

Sinterklaas is geweest. We hadden het deze keer briljant afgesproken. De broertjes gaan ’s morgens naar school en hebben s’ middags studieverlof. Samen met hun moeder halen ze dan, rond 13.30 uur, Roan uit zijn dagopvang. Ik zet ondertussen alle zakken met cadeautjes in de huiskamer. Ze komen terug. Taadaaaa……!!!! Sinterklaas is geweest. Zo rond 15.00 uur komen wij dan om Roan op te halen voor zijn weekend logeren bij Vosseveld in Soest. Als we hem weggebracht hebben is mijn agenda het hele weekend lekker leeg. Een weekend voor onszelf. Helemaal fijn.

Tja, ik had het aan moeten voelen komen. Rond 13.00 uur krijg ik een mailtje. Mijn moeder woont in een gesloten afdeling van het WoonZorgCentrum Zephyr. Ze is ziek geworden, heeft hoge koorts en ligt op bed. De arts is al langs geweest en eigenlijk vertrouwen ze het niet erg. Vrijwel gelijk komt er een WhatsApp van mijn dochter: “Vertrokken om Roan te halen. Moet nog naar apotheek. Red het niet! Wil je? Grr.Karin” Daar gaat de briljante planning. Ik spring met de zakken cadeaus in de auto. Eerst die maar in de huiskamer bij de jongens zetten. Ik moet er pepernoten bij strooien. Dat lukt natuurlijk best maar de katten beginnen er meteen mee te spelen en de jongste onderneemt een aanval op het pakpapier. Ik besluit om deze hobbel gewoon niet te zien. Het zal wel goed komen er zijn ergere dingen. Dan naar Zephyr waar ik een ziek, klein vogeltje in bed aantref. Ze weet bijna niet wie ik ben en al helemaal niet waar ze is en waarom. De gesprekken met mijn moeder zijn tegenwoordig verbazend warrelige gebeurtenissen. Terwijl ik probeer om al haar vragen steeds weer optimistisch te beantwoorden voel ik een dodelijke vermoeidheid opstijgen. Is dit ook mijn voorland? Ik vergeet nu al af en toe dingen. De namen van nieuwe collega’s, mijn leesbril en de prijs van mijn laatste trui bevinden zich in een duister niemandsland. Ik leef met twee agenda’s. Eén op het bureau in de huiskamer voor alles buiten kantoortijd en één digitaal voor alles binnen kantoortijd. Maar als mijn kop niet vast zat….. Na een uurtje moeder en overleg met de verzorging spurt ik met de auto naar de apotheek. De medicijnen van Roan. Van de medicijnen van Roan naar huis om mijn man op te vissen en dan terug naar mijn dochter om blij verbaasd naar de Sinterklaascadeaus van de kinderen te kijken. De hele kamer ligt vol papier, pepernoten, speelgoed, katten en limonade. De jongens springen rond met hun aanwinsten en Roan zit tevreden op de bank te luisteren naar het lawaai.

We pakken de auto. Wagen met zitorthese. Ontkoppelen en inpakken. Medicijnen, pomp, voeding, lijnen, flessen, doppen, luiers, kleding, knuffel, muziekdoos, jas, wanten, wagenkap. Ingepakt? Alles? Ja! Dan moet het autostoeltje over. Daarna Roan in het stoeltje. We hebben een grote auto maar nu zit hij echt vol. We rijden Roan naar Soest. Daar moet alles er weer uit en gekoppeld worden. Natuurlijk hebben we nog even overleg met de verzorging maar dan gaan we op weg naar huis. Thuis ga ik op de bank zitten en val prompt in slaap. Na een klein uur word ik weer wakken. “Was je moe?” vraagt mijn man. “Nee hoor”, zeg ik, “Valt reuze mee”. “Geef me maar een glaasje wijn, we hoeven twee dagen niets meer”.

Om 08.00 uur de volgende dag gaat de telefoon. Mijn dochter is doodziek. De griep. Of ik de kinderen……..”Natuurlijk, geen punt, ik ben er met 5 minuten. Aankleden hoeft niet ik stop ze zo wel in de auto. Het is echt geen moeite hoor kind, komt allemaal goed, we hebben tijd. Ik moet alleen vanmiddag even naar mijn moeder.” En dat is dichtbij dus dat telt niet en bovendien is het pas zaterdagochtend 08.00 uur. Hoe erg kan het worden?