Ik en mijn activitytracker – wat een feest!

Sinds vijf dagen kick ik cold turkey af… en dat valt niet mee. Ik was helemaal niet van plan om af te kicken. Integendeel, ik was helemaal gegrepen…kon niet meer zonder…

Ik kon niet meer zonder - mijn activity tracker. Eentje die ook mijn slaap registreert, want daar ging het in eerste instantie om. Ik sliep al maanden, voor mijn gevoel jaren, heel slecht. De specialist die mij voor andere zaken behandelt, wilde mij niet 1-2-3 aan de melatonine zetten. Zij adviseerde me mijn slaap ‘activiteiten’ eens te registreren, met een activity tracker. Ze droeg er zelf ook een en liet me zien wat dat smart bandje om haar pols allemaal kon. Ik was onder de indruk…

Na veel gesurf om de beste koop te vinden, kreeg ik de tracker thuisgestuurd. Ik was meteen hooked... De tracker kon je omhouden onder de douche en de batterij ging wel 5 à 6 dagen mee!

Wat een feest! Ik kon tellen hoeveel stappen ik per dag zette, hoeveel kilometer ik liep, hoeveel calorieën ik verloor en hoeveel minuten intense activiteiten ik per dag ondernam. Verder werd mijn slaap geregistreerd inclusief het aantal momenten dat ik wakker was, of onrustig sliep. Wat een wonderhorloge! Het enige wat ik zelf moest invullen was de hoeveelheid water die ik dagelijks dronk. Ik kon ook nog mijn maaltijden en kilo’s invoeren, maar daarin was ik niet echt geïnteresseerd.

De app die bij de tracker hoort, verlangde dat ik een aantal standaardwaarden voor mezelf invulde. Zoals: hoeveel stappen wil je minimaal zetten, hoeveel water wil je minimaal drinken en hoe lang wil je minimaal onbekommerd slapen.

Daar ging ik… en ik ging er helemaal voor! Lieve hemel, ik rende de trap op en af voor de meest onnozele bezigheden, dronk glazen water in één teug leeg (kon ik weer 250 cl bijschrijven), liet me oppiepen om nog eens wat stappen te zetten en controleerde zo’n beetje om de twee uur hoe goed – of slecht – ik ging.

Zo viel het me van mezelf erg tegen hoe weinig water ik eigenlijk dronk. Ik had als standaard 1,8 liter ingevoerd. Maar daar kwam ik zelden aan. In de zomer nog wel. Terwijl ik weet hoe gezond water drinken voor je is. Ik sliep ook veel beter dan ik had gedacht. Ha! Moet kennelijk steeds hebben gedroomd dat ik zo slecht sliep… Ik liep veel meer dan ik dacht, legde per dag gemiddeld wel 7 km af, gewoon door alledaagse dingen te doen. Gingen manlief en ik wandelen… ja… dan scoorde ik echt!

Mijn tracker en ik waren twee handen op één buik. Wij waren buddy’s. Ik hield van mijn tracker alsof het een kostbaar sieraad was, een erfstuk. De tracker hóórde bij me, al na een week of twee. Me and my tracker, zal ik maar zeggen.

Totdat… het ding van mijn pols sprong toen ik mijn rugzakje wilde omdoen op de luchthaven van een zonnig eiland. We moesten boarden in het vliegtuig. Ik stopte de tracker snel in mijn rugzak of handtas (weet ik niet meer) en ging als een van de laatste passagiers aan boord. Maar er was iets fout gegaan…

Blijkbaar had ik het bandje te snel opgeborgen. En dan niet IN een tas, maar er NAAST. Met als gevolg, hoe je het ook wendt of keert, dat ik zonder tracker naar huis vloog. Thuisgekomen heb ik alles nog eens doorgespit. Géén tracker. S**T!

Nu dwaal ik doelloos door het leven: drink nog steeds glazen water in één teug leeg, maar kan dat niet noteren. Loop veel minder de trappen op en af, waarom zou ik. Ik weet wel dat het goed voor me is, maar ach… ik slaap slecht/weinig, dit keer echt weinig… 4,5 tot 5 uur, maar dat heeft waarschijnlijk niets met de tracker te maken. Eerder met het afkicken…? Ik blader weer door allerlei advertenties, want ja, er moet wel een andere komen. En wie weet helpt de reisverzekering me financieel een klein beetje.

Cold turkey afkicken… het valt echt niet mee. Ik kan iedereen zo’n tracker aanraden, maar pas op met rugzakken en andere ‘gevaarlijke’ dingen die het bandje van je pols zwiepen!