Een poppenhuisje met een traplift

De vechtscheiding van mijn dochter kwam met veel verdriet en het verkopen van het huis. Dan sta je op straat. Voor een bijstandsmoeder van drie kleine kinderen waarvan er één meervoudig complex gehandicapt is, en ze alle drie onder toezicht staan is dat wel een stressmomentje. Gelukkig “heb elk nadeel se voordeel”. Zonder paps in de buurt vond jeugdzorg dat de kinderen best bij moeder mochten blijven. Dat lijkt mooi maar als je geen huis hebt krijg je je kinderen niet en als je geen kinderen hebt om voor te zorgen heb je ook geen huis of urgentie nodig. Beide regels zijn briljante vondsten van twee verschillende instanties. Tussen die instanties is geen relatie of overleg. Helaas dan maar weer.

Gelukkig was er een lichtpuntje. Voor het zorgintensiefje was eerder al een urgentie afgegeven. Die was nog geldig en er bleek een volledig ongeschikte aangepaste woning te zijn in de buurt waar jeugdzorg wilde dat ze ging wonen. Moeders schreef zich in en was zowaar nummer één op de lijst en mocht komen kijken. Een poppenhuisje maar met een traplift. Dus aangepast. Dan heb je nog toestemming van de WMO/gemeente nodig want accepteer je een woning zonder hun toestemming dan zijn de poppen echt aan het dansen. Duisternis, doem en eeuwig branden zal je dan. Dat viel dit keer mee. De WMO adviseur kon zich verplaatsen in het probleem en ze mocht de woning accepteren onder de voorwaarde dat ze geen nagelvaste aanpassingen zou vragen (of krijgen trouwens) en ze moest binnen twee jaar verhuizen naar een woning waar Roan wel goed verzorgd kon worden. “Ja, ja, ja, natuurlijk en dank u wel mevrouw, kijk eens hoe hoog ik deemoedig voor u kan springen, niet tegenspreek, lief lach en knik en echt mijn best ga doen.” Verhuizen dus, en zo snel mogelijk. Het leven leek weer in de lift te zitten.

Na de verhuizing bleek de traplift al snel een levensgevaarlijk ding. Vanwege de kleine trap met twee bochten en de kleine hal zat er een soort van klaphekje aan het einde waardoor de stoel echt compleet de hal in kon. Klaphekjes en kleine jongetjes zijn een erg slechte combinatie. Vinger-technisch dan. Ze hebben er weliswaar tien pp. en je kunt er zo af en toe nog eens een vriendje tussen wringen om het gemiddelde wat te drukken maar echt fijn wordt het niet.

Ook de voorhoofdjes van mijn kleinzoons kregen vreemde vormen. Kleine kinderen lopen immers niet naar boven. Zij zetten hun handen ook op de traptreden en met handen en voeten spurten ze omhoog. Precies halverwege de trap, als ze net lekker op snelheid liggen, bevindt zich dan ineens een blok ijzer. Precies op ooghoogte. Of in geval van voornoemde vriendjes brilhoogte. Zonder bril was de trap trouwens ook geen succes.

Naar beneden dan. Dat is uiteindelijk ook 50%. Half vol als het om glazen gaat. Edoch om een traplift te plaatsen moet je de trapleuning verwijderen. Moet ik het effect beschrijven of vult u het zelf in? Blauwe billen, brandplekken op de ruggetjes en het verlies van wat melktanden.

Mijn dochter heeft regelmatig gevraagd of de traplift eruit mocht maar de nieuwe participatieadviseur was niet te vermurwen. Het was de reden waarom de woning aangepast was en zonder traplift moest ze uit de woning. Dat bleek niet echt te kloppen maar kreeg de schrik er stevig in.

Om het feest compleet te maken zat de traplift aan de brede kant van de trap. Het stoeltje in stilstand in de brede bocht. Iedereen moest dus over de smalle kant van de trap naar boven en beneden. Met Roan over je schouder, op de bal van je voet balanceren en voetje voor voetje omhoog geeft je in ieder geval stevige kuiten. En stap je mis dan is er niets aan de hand. Met jou dan. Roan klapt met zijn rug op de trap. Maar dat doen zijn broertjes ook, dus niet zeuren. Naar beneden bleek lastiger. Dan moet je de oefening op je hielen uitvoeren en stap je mis dan zeil je over je rug de trap af. Je moet natuurlijk niet, zoals de pgb-hulp proberen overeind te blijven en

huppel-struikel de trap af stuiteren. Dan klap je in de kleine gang tegen de muur met verwarming. Ja, jij niet maar Roan want die draag je immers voor je. Voor hem is het gewoon een soort van “Ervaar het naar.”

Het stoeltje was te groot voor iedereen. Hoogstwaarschijnlijk was de vorige bewoner een groot stevig exemplaar. Roan kan niet zitten. Zeker niet op een trapliftstoel. Mijn dochter is 1,58 cm en linkshandig. Ze heeft geprobeerd om met Roan op schoot naar boven te gaan maar haar voeten bungelden zonder steun en de bediening zat aan de verkeerde kant. En daar waar de beneden gang voorzien was van een klaphekje moest je boven een grote stap dan wel sprong maken om van de stoel af te komen en in de gang te belanden. Ga er maar aan staan met een spastisch kind in je armen.

Toen mijn dochter weer verzocht de traplift of in ieder geval het stoeltje te verwijderen had de nieuwe participatieadviseur een briljant idee. Ze zou de voetensteun verhogen met een groot blok hout. Een soort van extra trap, zal maar zeggen. Dan kon je met Roan erop klimmen of iemand moest hem aangeven. Wie werd de alleenstaande moeder niet duidelijk. Wel werd duidelijk dat het stoeltje dan permanent, met uitgeklapte steun zou staan. De trap was dan niet meer te gebruiken en de gang en toilet niet meer bereikbaar. Evenals de voordeur die ook volledig geblokkeerd werd. Mijn dochter werd er pissig van. De participatieadviseur vond dat ze niet meewerkte en mijn dochter riep:

@#$%#%#%^&!

Tussen die twee is het nooit meer goed gekomen maar verhuisd werd er uiteindelijk wel. De aangepaste woning moest opgeleverd worden en dan komt de woningbouw langs voor de schouw.

De schouwman belde aan. Natuurlijk op het verkeerde moment, terwijl mijn dochter Roan aan het verschonen was. Van boven en onder. Met Roan over haar schouder en twee vuile handen wierp ze zich langs de traplift door de gang en trok de voordeur open.

“Goedemorgen mevrouwtje. Remco Jansen, aangenaam. U vertrekt? Mag ik binnenkomen? Nou, nou, nou het is wat krapjes hier. En wie is deze jongeman? O,….ik zie het al: Roan! Ja, ja, ja jij zit bij mijn kleindochter op het dagverblijf. Daar kom ik iedere dinsdag gitaarspelen voor ze. Eens even kijken. Wat doet die traplift hier? Zo’n oud kreng wat moet je er mee? Sowieso maar wat heb je er aan met Roan? Staat dat gevaarte niet vreselijk in de weg? Wanneer verhuis je? Tja, dat is nu jammer, we zijn hier volgende week in de straat hierachter. Dit huis wordt straks verkocht maar niet met dat ding natuurlijk. Dat is veel te gevaarlijk. Als je het goed vindt komen we hier ook even langs en dan slopen we dat kreng er meteen even uit!”