Blog: houd moed en geloof in jezelf

“Blijf moed houden, blijf in jezelf geloven en het komt allemaal vanzelf wel goed”. Het zijn van die vage antwoorden op vragen die we allemaal wel kennen. We geven ze mee aan het degraderende voetbalteam en de uitgeschakelde atleet. Zonder er al te veel bij na te denken. Want, het komt toch altijd wel goed? Vanzelf….?

Heel veel mensen hebben in de afgelopen jaren de kans gekregen om hun leven met een beperking (iets) draagbaar(der) te maken. Die mensen hoor ik steeds weer zeggen: “ Ik weet na zoveel jaar zelf wat ik wel of niet kan of wat voor mij wel of niet werkt.…”. Mensen hebben vanuit hun eigen verleden een hoop geleerd over wat zij goed kunnen met de beperking die ze hebben. En anders is er een goede therapeut die dat samen met hen boven water heeft weten te krijgen. Maar vreemd genoeg komen deze mensen nu tegenover een bureau te staan waar achter mensen zitten die overal een eigen antwoord op schijnen te hebben.

In één geval was er een afgekeurde jonge vrouw die graag op een kinderdagverblijf aan de slag wou. Ze gaf dit te kennen in een gesprek met haar contact bij een instantie. Zonder nadere toelichting te vragen werd er verteld “Ja, maar zo makkelijk gaat dat niet. Daar moet je wel gemotiveerd voor zijn, om met kinderen te werken .Ik heb het u nog nooit horen zeggen dat u dat wel zou willen gaan doen. En trouwens je moet er wel voor leren hoor…” De vrouw bleef in zichzelf geloven en hield er de moed in. Ze antwoordde: “Ik weet dat het niet makkelijk is, maar ik neem graag de moeite om dat uit te vinden. Ik loop als vrijwilligster al enige maanden mee bij een jeugdinstelling. U heeft het mij alleen nog nooit gevraagd, ook niet toen ik aangaf bij die instelling aan de slag te gaan. En tenslotte ben ik bereid om tijd en aandacht in de eventuele opleiding te steken.."

Wat me aan dit verhaal opviel, is dat de instantie al bergen problemen zag en de cliënte zelf gemotiveerd een dal aan mogelijkheden. Het van te voren al opgeworpen bezwaar, verwijt en de verwachte moeilijkheden werd door de cliënte netjes en voortvarend ontcijferd.

Het meest belangrijke is “blijf in jezelf geloven…”. Vraag eens aan kinderen of ze een auto wil besturen. Ze zullen enthousiast ja zeggen. Vraag je daarna of het niet moeilijk zal zijn, dan zal het antwoord al gauw zijn ”maar dat ga ik dan leren…”. Vraag kinderen wat ze later willen worden en ze noemen de mooiste beroepen. Geen enkel kind zal, uit zichzelf (!), antwoorden dat het beroep wat ze zo graag willen doen wel heel hard studeren en grote kennis van natuurkunde met zich meebrengt. Welnee, brandweer, dokter, piloot, dat willen ze worden. Dat kunnen ze worden, want ze hebben een onbegrensd geloof in zichzelf.

Ik heb een tijd geleden op tv een man gezien die door een dwarslaesie per rolstoel verder het leven inging. Hij had een verantwoordelijke baan, welke hij thuis prima kon doen. Naast deze mooie baan had de man zelf thuis ook zijn gezinssituatie perfect geregeld. Hij had onmiskenbaar een groot geloof in zichzelf, want hij straalde dat ook uit naar de mensen om hem heen. De man zocht nu een elektrisch aangedreven rolstoel om zich op straat te begeven.

De maatschappij is op z’n kop komen te staan, sinds die keer dat ik de jonge vrouw en die dappere huisvader heb gezien. Er is nu een hardvochtiger manier gekomen om met gemeenschapsgelden om te gaan. Het is een kille cijfermatige maatschappij geworden, waarin vrijwel alles een prijs moet hebben. En als er dus bezuinigd moet worden, begint men waar een duidelijk prijskaartje aan hangt. Een opleiding kost € 10.000,= en een rolstoel € 3500. Allebei geschatte gemiddelde bedragen. Slagingskans van de opleiding is 45 % ( = minder dan 99.9 % ) en de rolstoel is nr. 3 binnen 5 jaar voor die meneer, dus is er met afwijzing van beide € 13.500,= bespaard!

Maar wat wordt niet meegerekend in deze twee “gevallen”? Erkenning, gelijkwaardigheid, respect, onafhankelijkheid en een moedig geloof in zichzelf. Dit zijn kernemoties die een mens nooit geprijsd zal krijgen, simpelweg omdat het met het meeste geld ter wereld niet te koop is. Ontelbaar. Dus kan er ook ontelbaar veel geld bezuinigd worden door ze mee te wegen in het eindoordeel. Natuurlijk moet er wel wat zekerheid zijn als je akkoord gaat met € 13.500,= aan opleiding en rolstoel. Dus ga voor die zekerheid dan ook naar de experts bij uitstek op dit gebied. Vraag aan de jonge vrouw hoe hoog zij haar slagingskans ziet. Vraag naar haar onbegrensd geloof in zichzelf; “maar dat ga ik leren…”. Vraag aan de man in hoeverre hij die elektrische rolstoel nodig heeft en hij antwoord ; “maar die heb ik buiten nodig als ik zelf mijn kinderen naar school breng….”. Vraag hen hoeveel het ze heeft gekost om moedig in zichzelf te blijven geloven. En al wat ze opnoemen zal weinig met geld te maken hebben. Dus heeft het ons, de maatschappij, niets gekost.

En hoeven we daar in elk geval niet op te bezuinigen.