Verdriet hakt er emotioneel het meest in
Emoties zijn rare dingen. Ze tillen je op of schoppen je het dal in. Ze houden je wakker en leiden je af zodat er niets uit je handen komt. Ze maken je stil of laten je honderduit praten… ze gaan hun eigen gang en je kunt je er wel tegen verzetten, maar honderd procent succes heb je nooit.
Emoties nodigen natuurlijk ook uit tot onderzoek, want al wat ademt en leeft moet worden onderzocht. Dus togen twee onderzoekers aan de universiteit van Leuven aan het werk en ondervroegen 233 studenten. De resultaten van het onderzoek staan gepubliceerd in het tijdschrift Motivation and Emotion.
Wat blijkt? Verdriet duurt het langst, qua emotie. Valt iets voor te zeggen, niet zo heel verrassend eigenlijk. Verdriet gaat vaak gepaard met een gebeurtenis die grote impact op ons heeft, zoals een ongeluk, een overlijden, een scheiding. Dat hakt er in. En hoewel tijd alle wonden schijnt te helen, moet er voor verdriet met groot materieel worden uitgerukt, want de impact van zo’n grote gebeurtenis openbaart zich vaak pas later dan de gebeurtenis zelf. Wordt er dan nog regelmatig aan die gebeurtenis teruggedacht – en dat ligt met dergelijke zaken voor de hand – dan duurt de emotie nog langer. Het herkauwen van je gevoelens of problemen (rumineren genoemd) versterkt de emotie en de looptijd daarvan.
Ook schuldgevoel heeft een langere looptijd. Mensen die gebukt gaan onder een schuldgevoel denken vaak terug aan de gebeurtenis of het incident waardoor schuldgevoel een kans kreeg. Ook hier versterkt het rumineren de emotie en de duur daarvan. Verveling daarentegen is meestal in een flits voorbij. De tijd duurt langer als je je verveelt, maar zodra je je niet meer verveelt, is die lamlendige emotie ook meteen foetsie.
Dat geldt in mindere mate eveneens voor schaamte, verrassing, angst, afgrijzen, geraakt zijn, irritatie en opluchting. Bezorgdheid blijft volgens de onderzoekers langer hangen dan angst, wat door de emotie op zich ook logisch is. Wie bezorgd is, herkauwt die emotie regelmatig. Je denkt constant “hij zal toch niet…”, “stel je voor dat…”; tot de bezorgdheid is weggenomen door een voldongen feit.
Zevenentwintig emoties kwamen uit het onderzoek naar voren. De studenten moesten recente emoties of emotionele periodes terughalen. Behalve dat ze de duur van die emoties moesten aangeven, moesten ze ook omschrijven hoe ze met die emoties waren omgegaan. Verdriet kwam als grote “winnaar” uit de bus. Juist omdat een gebeurtenis die het verdriet veroorzaakt, lang blijft hangen, blijft ook de emotie lang hangen. Zeker als alles om je heen je telkens weer aan het verdriet herinnert.
Moet je, om verdriet te bekorten, dan maar zo snel mogelijk alles wat je aan de gebeurtenis of de oorzaak van je verdriet herinnert, verbannen? Foto’s wegleggen/verscheuren, kleding de deur uit, kamer uitruimen, schommel uit de tuin verwijderen? Wie weet; voor de een zal het helpen, voor de ander…? Misschien een onderwerp voor een volgend onderzoek?
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Alles wat je verbant, komt des te heviger ooit weer terug. bewust erbij blijven, accepteren, "omarmen", goede aandacht geven, we zijn het niet gewend, verdriet is juist iets waar moeders al zo vroeg mee komen naar hun kleintjes: pleister erop, niet meer huilen, over" zeggen ze, zonder dat dat (meestal in een mum van tijd later) zelf door de kleintjes wordt gezien of gedaan. Kleintjes huilen niet eindeloos door als er echte en positieve aandacht wordt gegeven.
Een groot taboe nog: verdriet.
dat geeft volgens mij bij een grootste deel een
verklaring aan wat er hierboven in het betoog wordt geschreven
Therapeuten kome en langzamerhand allemaal achter!!!!!
Bij gehandicapt raken is dit waarschijnlijk dan ook een van de grootste problemen, denk ik. Zeker als je alsmaar wordt voorgehouden (modern) om te kijken naar wat je nog wel kan.... (ik zou trouwens niet weten wat dat is bij mij, maar da's weer andere koek). Het ontkent worden in je verdriet... pfff....
Verdriet is een uiting van rouwen lijkt mij. Rouwen om verlies van lichaam of geest,verlies van lichaamsfuncties,verlies van status,leeftijd,geld,werk enzv.hoelang t duurt? Zolang die persoon t nodig heeft denk ik.
Wat is verdriet?
een uiting van je emoties. Positief als negatief.
Het moet eruit en het moet verwerkt worden.
Dan pas kun je het een plek geven in je hart.
beschadigingen oplopen en het is als een litteken wat je meedraagt in je dagelijkse gebeuren.
Dat hoort bij het leven. Vallen en weer opstaan.
Als eb en vloed van de zee.
Als dag en nacht.
het is normaal, echter hoe ga je ermee om?
daarvoor kun je begeleiding krijgen als je dat wilt.
laat je eigen ik zien en durf........
ik ben door de ziekte en beperkingen die ik heb sinds 25 jaar heel veel verloren aan contacten en mogelijkheden
ik heb nooit of te nimmer enige steun begrip erkenning of aandacht over dit verlies ondervonden in mijn omgeving
niet van de hulpverleners en niet van mijn naasten
ik vind dit een heel pijnlijk en trieste ervaring ERBIJ
ik heb in die 25 jaar helaas ook ondervonden dat er meer slecht is in de zorg dan goed
bv op intermenselijk vlak maar ook door bv de burocratische mishbandeling
dat is in feite een schadepost die geheeld dient te worden wil je een gezonde gezondheidszorg
goede zorg is in mijn ogen gelijkwaardig - waar hulpgever en hulpontvanger beiden vervulling in vinden
dus in feite n win win situatie
ik vind zorg zonder hart een aanfluiting
en emotioneel kwetsend en schadelijk
Man bij mij weg al zoon jaar lang. Ik kan er maar niet aan wennen in huis een lege plek in mijn huis. De beeldhouwspullen zijn er nog de postzegels zijn pakken en. Broeken hangen nog in de kast. Een zichtbare aanwezigheid steeds weer. We zijn na ruzie uit elkaar gegaan na 40 jaar huwelijk van geven en nemen. Hij heeft zijn koffer gepakt is in een hotel gaan zitten ja het is triest dat hij weg is. Nu woont hij in een klein plaatsje gemert taalt volgens mij niet meer naarvme doet me zeer heeft na het uit elkaar gaab het nooit ergens over gehad deed net of zijn neus bloed. Heeft nog wel geholpen met de tuin in de vakantie met andere dingen ook ik was toen bij mijn dochtervin portugal. Natuurlijk is het prettig om met de praktisch dingen geholpen te worden maar emotioneel uit elkaar gaan is ook niet niks. Tegenwoordig gaan we nog wel eens samen naar een museum of ergens eten maar echt bij elkaar wonen is er denk ik voorlopig niet meer bij.
Ze dringen er op aan dat ik uitkijk naar een ander huis ook mijn kinderen denken dat dat het beste is. Ik zet de dingen maar eeens op een rijtje want ik kom er niet ver der mee in mijn eentje. Zoek naar een ander huis en kijk of er nog voor mij een leuke man is. Ik vind apart wonen net zo erg als scheiden je deelt je leven niet meer het voelt alsof er een heeel deel van me is afgepakt een toekomst wat we sammen zouden konden hebben. Ik weet niet hoe ik verder moet alleen al moet ik wel verder iedere dag het gaat soms met moeite zekerbnu het winter wordt en je veel meer binnen bent en alleen.