Gastblog: Jeugdzorg - “Samen Veilig”?
Mijn huis wordt verbouwd. Ons huis natuurlijk, want ik ben getrouwd. Echter, manlief zit op Curaçao. Met onze dochter en haar lieve zorgintensieve zoon Roan. Terwijl zij daar therapieën volgen met een dolfijn zit ik hier bij de broertjes en de verbouwing.
De broertjes zijn geen probleem. Ze hebben enige jaren bij ons gewoond. Met de broertjes kwamen jeugdzorg, pleegzorg en een hele rij van -peuten en -werkers door de deur. De meeste verbazing hadden we bij jeugdzorg. We hadden geen ervaring met ze, maar de naam was natuurlijk wel bekend. Jeugdzorg, een mooie duidelijke naam, die aangeeft waar de organisatie voor staat.
De praktijk viel tegen. Zo de wind waait, waait hun rokje en Nederland is een winderig stukje. Geen afspraak of ze willen eerst teamoverleg of een gesprek met een gedragsdeskundige. Dat schiet altijd lekker op. Kent u een moeder die bij alles een week of wat de tijd neemt om eerst eens uitgebreid te overleggen en te bekijken hoe ze zich erbij voelt en wat het met haar doet?
Bovendien praat Jeugdzorg niet met je. Ze praten over je. Zelfs als je erbij zit. Voor een Jeugdzorgwerker ben je: “De Uitvoering” De eerste keer wist ik niet wat ik hoorde. De uitvoering dit en de uitvoering dat. Wist ik veel dat ze mij bedoelden? De uitvoering moest met HET KIND naar de specialist. Ik dacht nog: “Welke uitvoering, wij gaan toch altijd met hem naar het AMC? Wat nu weer?” Maar ik was: “De Uitvoering”.
Pleegzorg werd geacht met mij te spreken en dan ging Pleegzorg dat weer overleggen met Jeugdzorg. Dat was meestal niet erg efficiënt, vooral niet als het idee was dat ik, snel, iets ging doen. Dan kwam Jeugdzorg met Pleegzorg mee en had het over mij als “De Uitvoering”. En over mijn man natuurlijk, maar die was het bij gezinsvoogd nummer twee al zat. Keukentafel of geen keukentafel, hij ging banden plakken, tuinhekken afstellen of boodschappen doen.
Pleegzorg voor de (Netwerk)pleegouders en Jeugdzorg voor de ouders en die twee instanties praten dan met elkaar over iedereen. En hoewel de relatie met Jeugdzorg per voogd wisselde, is het nooit echt lekker van de grond gekomen. Eén van de eerste voogden was een heel bijzonder exemplaar. Een rasechte Amsterdammer en… eerlijk is eerlijk: een gedreven mens. Eigenlijk is ‘stevig op drift’ een betere omschrijving. De sociale HBO-opleidingseisen waren niet aan hem besteed. Met een korte broek, een paar stevige sandalen en een hele grote mond stampte hij ons leven binnen.
Roan, ons zorgintensiefje, lag nog in het Kinderhospice Het Lindenhofje. Een prachtig gasthuis op de Lindengracht in het centrum van Amsterdam. Vandaar moest hij naar de specialist in het AMC en weer terug. Mijn taak dus, en de voogd ging mee. Met zijn stagiair. Een aardige, welbespraakte jongen met, heel duidelijk, wel een hele goede gedegen scholing. In de auto van de voogd met HET KIND naar het AMC. Tot zover ging het goed. Toen ging het mis.
Kinderafdelingen in academisch ziekenhuizen proberen wel op tijd te werken, maar er lopen artsen in opleiding, er zijn spoedgevallen en een test of foto duurt wat langer dan voorzien. Ouders weten dat. Voogden blijkbaar niet en deze had nog andere plannen. Hij had een paar pandjes in Amsterdam in de renovatie en onderhuur. Die moest hij ook nog bezoeken en HET KIND nam te veel tijd. De arts had zijn dossier dan ook nog niet dichtgeklapt of we werden gezwind weer in de auto gepropt. Stagiair voorin en Roan en ik achterin. Vastzetten Maxi-Cosi was niet nodig. Gas op de plank wel.
Nu ben ik zelf ook een Amsterdamse maar wij mochten daar nooit racen rond academisch ziekenhuizen. Ook de trambaan was taboe als autoweg en voor zebrapaden moest je stoppen. Vooral als er oude mensen oversteken. De stagiair zat met zijn ogen dicht en zijn hoofd in zijn handen voorin en zo kwamen we bij de grachtengordel van Amsterdam aan. Deze gordel is voornamelijk eenrichtingsverkeer. Niet voor de voogd. Eenrichtingsverkeer is immers soms een stukje om. Lossende vrachtwagens, overstekende groepen Japanners en keurige fietsers vlogen tussen de paaltjes de kleine stoepjes op. Bij gebrek aan parkeerplaatsen kwamen we ongeveer op de plaats van bestemming, waar de verschrikte stagiair werd geholpen door de voogd om ons uit de auto te kwakken. Gedumpt op de Lindengracht keek ik de aftocht na. Wij (inclusief stagiair) hebben het overleefd, maar om de Jeugdzorg nu “Samen Veilig” te noemen?
Ik zou er nog eens goed over na denken.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
jeugdzorg?als ik er aan denk ga ik al over mijn nek heb zoveel negatieve ervaring met dat zooitje dat mijn bloeddruk qalweer stijgende is als ik er ook maar ff aan denk die naam komt er bij mij niet meer in.
met de rug tegen de muur??
Niet trappen !
Laat horen wat er nodig is om kind en ouder verder te helpen.
Laten we het vooral hebben over wat we nodig hebben aan zorg.
Benoem helder waar behoefte aan is.
We hebben elkaar als ervaringsdeskundigen nodig om te zorgen dat de jeugd de hulp krijgt die we als ouders niet kunnen geven. Vraag meedenkers, praat zo veel je kunt over wat je nodig hebt.
Help jezelf door je hulpvraag duidelijk te formuleren zodat daar opin gespeeld kan worden.
Dat zet zoden aan de dijk!
Ophouden met klagen, bezig zijn met bewust worden van wat je kind en jij en je gezin nodig hebben is positief en werkt stimulerend.
Het is immers aantrekkelijker om iemand te helpen die geholpen wil worden-
Hartelijke groet; Ans
@ Ans
Zelfs als je als welwillende ouder keurig en duidelijk weet wat je kind en de rest van het gezin nodig heeft ........ gaat het niet zoals het hoort. Oke de kinderen hebben een psychiatrische stoornis. Zoals iedere ouder wil ik hen graag een zo 'normaal' mogelijk leven schenken met een kans op een goede toekomst. Mijn kinderen kunnen zich niet anders uitten dan door 'boos' gedrag. Ik wil dus dat zij hulp gaan krijgen bij het herkennen, erkennen en uitten van hun emoties. Wanneer ik hier zelf mee aan de slag ga, stuit ik alleen maar op verzet. Ik kan ze positief benaderen en bredenerend, beide met het zelfde gevolg. Had wel ondersteuning (maar ja zoals bijna alles tegenwoordig moet dat dus binnen 6 maanden zijn afgerond), opvoedvaardigheden heb ik in overvloed, inzicht in de problematiek van mijn kinderen zeker ook voldoende. Dus einde van de rapportage hulpverlening. Begeleiding van de kinderen nodig, maar ook voor moeder ondersteuning in de vorm van een professioneel klankbord. Weer duidelijk advies. Wat doet jeugdzorg .......? u raad het ..... 5 maanden later nog niets, zelfs geen indicatie. ja wel opnieuw een onder toezicht stellings verzoek voor verlening. Na 2 jaar 'vechten' heb ik met medewerking van de huidige school eindelijk voor elkaar dat mijn zoon naar een VSO HAVO kan, op het VMBO zit hij alleen maar uit zijn neus te eten. Van de gezinsvoogd hoor ik heel veel woorden ...... maar daden heb ik nog niet mogen meemaken. Trouwens in 3 jaar tijd is dit al wel de 4de gezinsvoogd die wij hebben. De eerste 2 wisten aardig wat voor elkaar te krijgen, maar daarna is het erg bergafwaarts gegaan.
Zo'n brutale vlerk als die eerste voogd, nauwelijks droog achter de oren, moet dan dus gaan helpen met de opvoeding van uw kinderen? Een patroon dat mij bekend voorkomt bij verhalen over Jeugdzorg.
Wij hebben ook een en ander mee gemaakt met de jeugdzorg. Eerst was de ene medewerkster, die zegt dat kinderen gaan nooit terug hun moeder en plaats ze bij ons met de bedoeling dat ze hier tot hun 18de blijven. Het gaat over onze twee kleindochters van toen 20 en 6 maanden oud.
Vervolgens vanaf 1 januari krijgen we andere vrouw, die zegt dat ze gaat alles aan doen om kinderen terug bij de moeder te plaatsen.
Eerst kregen we een halfjaar contract van de pleegzorgorganisatie. Na drie maanden komen ze met de mededeling dat we kunnen niet langdurig voor kinderen zorgen en dat ze opzoek gaan naar neutrale pleeggezin. Ik moch dus oudste niet bij de peuterspeelzaal inschrijven, geen zweemabonnement aanschaffen en noem maar op. Nu zijn we al vier maanden verder: geen neutraal gezin, geen peuterspeelzaal, geen zwemmen, NIKS.
En als ik ze vraag hoe ze denken verder te gaan, krijg ik standaard antwoord: ik weet het niet, ik moet overleggen met mijn team. Vier weken later hebben ze nog geen antwoord.
Ze houden ons gewoon aan het lijntje, en de kinderen zijn daar de dupe van, want een peuter van 25 maanden moet contact met haar leeftijd genoten hebben en niet geïsoleerd tussen de volwassenen zitten.
En dan zegt de jeugdzorg dat ze werken in het belang van de kinderen, ONZIN!
Alle tot nu toe genoemde commentaren zijn herkenbaar voor mij, deels als ervaringsdeskundige en deels als zorgverlener.
Het is één en al overlegcultuur in dit land. Dat is de reden dat ik sinds enkele jaren geleden zzp-er ben geworden. Ik bepaal zelf het traject dat bewandeld moet worden t.b.v. de cliënt en niet na overleg met het team, leidinggevende of wie dan ook. Het is dan wel zaak dat je kennis van zaken hebt natuurlijk. Omdat je als zorgverlener jouw cliënt zo goed mogelijk wilt helpen ben je ook slagvaardiger want als ik het niet goed doe krijg ik mijn geld niet en kan ik het verder wel schudden. Kreten als "ik weet niet hoe ik de tijd weg moet schrijven" ken ik dan ook niet met mijn 24/7 mentaliteit.
Let wel ik wil niet zeggen dat overleg overbodig is maar mijn ervaring is dat er veel te veel tijd verloren gaat juist door het overmatig overleggen.
Het kan vaak simpeler: tijd en geldbesparend......
Misschien is een en ander in een vorig artikel verteld maar ik begrijp het niet zo goed De broertjes zijn dat je pleegkinderen of de (pleeg)kinderen van je dochter? Heeft misschien niet zoveel met de strekking van het verhaal te maken maar het is voor mij nu een beetje onduidelijk.
Mijn dochter heeft drie kinderen, Eén jongen van 9 en een tweeling van 6. Van de tweeling is één jongetje meervoudig complex gehandicapt door een hersenbeschadiging. Alle drie de kinderen hebben enige jaren bij ons gewoond maar wonen nu weer bij hun moeder. De jaren dat zij bij ons woonden was ik netwerkpleegouder. Samen met mijn man. Nu vangen we nog steeds veel op voor mijn dochter. In dit geval is mijn dochter met haar zoontje en mijn man naar Curacao gegaan voor een therapie en ik ben thuis gebleven en heb op beide andere kinderen gepast.
Dank je wel voor je toelichting!