Gastblog: Verantwoordelijkheid
Ik sta in de chalet en de chaos is enorm. Veel dingen zijn kapot, gaten in deuren, een enorme vieze bende en ik kijk in de ogen die vooral onmacht uitstralen van een jongeman. Een jongeman die driftig en druk schreeuwt tegen de politieagenten.
Hoe vaak ben ik wel niet gebeld door organisaties of meldpunten. Zij waren contactpersoon of aangewezen, maar niemand had daadwerkelijk afspraken of contact met hem. Zijn leven was daar een puinhoop. Ik kreeg zelfs een verwijt van een organisatie over mijn slogan: “De kracht van de omweg, deze jongen heeft alleen maar omwegen. Weet waar je aan begint".
En ik nam mijn verantwoordelijkheid hierin. Ik heb de keuze gehad om te stoppen maar daar nooit over gedacht. De keuze die ik heb gemaakt was dat ik geloofde in zijn eigen kracht. De kracht om in te zien dat alles wat hem is overgekomen kan veranderen als hij daarin verantwoordelijkheid neemt, in plaats van de jongen die onhandelbaar is en alles maar overkomt. Ontelbaar vaak ben ik met een brok in mijn keel naar huis ben gereden omdat de situatie waar hij zichzelf in zette bijna onmenselijk was.
Dinsdagmiddag 18-11-2014 om 11.30
“Ilona, ik hoef het niet te vragen dus ik heb al koffie gezet”. En in een theeglas wordt een heerlijk bakje zwarte koffie voor me neergezet. Ik heb namelijk één keer benoemd dat ik koffie uit een glas nog lekkerder vind. “Ik heb de overeenkomst van school binnen, die moeten we even doornemen dan kan die getekend worden en weer met de post mee”. Ook pakt hij een brief van het UWV dat zijn Wajong uitkering nu één keer in de drie maanden opnieuw berekend wordt omdat hij een baantje heeft.
Daar komt zijn moeder binnen en ze maken een dolletje. Moeder komt trots met twee flesjes Rituals zeep aanzetten want ze is gisteren jarig geweest en dat heeft ze gekregen. Gewoon uit zichzelf wat voor jou en mij zo vanzelfsprekend lijkt is het echt niet voor dit gezin. “Mocht toch ook wel eens een keer” voegt hij er nog aan toe.
Een jongeman van 22 jaar en zijn ouders, welke een voorbeeld mogen en kunnen zijn voor velen, in ieder geval voor mij. Een jongen die op zijn twaalfde uit huis is geplaatst en ouders die alles deden om de band te behouden, maar af werden gestoten of juist op konden komen draven al die jaren lang. Ouders die ik een jaar geleden heb leren kennen, die duidelijk zijn tegen hun zoon om hun grenzen te bewaken, maar ook vol angst zijn over de situaties waar hij in verkeerde. Een jongen die ik een jaar geleden heb leren kennen als verslaafd, agressief, passief, mopperend, zonder dag- en nachtritme en met vele schulden.
Tien jaar later woont hij weer thuis bij zijn ouders. Er zijn geen heftige ruzies meer. Er is ruimte voor liefde, begrip en respect. En het ontroerd me keer op keer als ik zie hoe de verloren tijd niet ingehaald kan worden, maar het samen leven elke dag wordt beleefd. Zij hadden een keus als ouders. Wat zou jij doen als jij in hun schoenen stond? Zij hebben verantwoordelijkheid genomen voor hun gevoel en de grenzen bewaakt in alle stappen en daarin alles aangegrepen om hun zoon te begeleiden en ondersteunen in zijn zoektocht.
En die jongeman die alleen maar “omwegen” kende? Hij heeft zijn financiën op een rij, is geen verslaafde jongen meer, sport tweemaal per week, gaat in januari naar school, volgt nu rijles, heeft een baantje, maar belangrijker: hij heeft zijn verantwoordelijkheid genomen.
En ik?
Ik ben er stil van
Bedankt voor deze mooie wijze les en reis die we samen al hebben mogen maken. Een diepe buiging voor jullie alledrie.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Wat is dit herkenbaar..............dank je !!
Ilona, wat je hier schrijft lijkt op wat ik vrees voor de toekomst van mijn zoon.
Nu is hij pas 13, maar met vrees zie ik zijn toekomst tegemoet. Hij is onhandelbaar. Nadat hij al 1,5 jaar uithuis geplaatst is geweest (3 verschillende adressen) en inmiddels al een bijna 3 kwart jaar thuis wonend. Nog steeds is hij driftig en moeilijk stuurbaar. Wel heb ik als moeder de vaardigheid opgedaan om niet direct vanuit mijn gevoel naar hem te gaan handelen, maar juist zo rustig, duidelijk en zakelijk mogelijk met hem om te gaan op die moeilijke momenten.
Op school houden ze hem zoet door hem achter de computer te zetten. Zijn schoolwerk is prima hoor. Niveau alleen een stukje te laag. Jongen is niet welkom op regulier onderwijs en speciaal onderwijs op zijn niveau is in de regio alleen toegankelijk voor kinderen met een ass-diagnose. Hij heeft een diagnose die er net buiten ligt. Een school waar hij wel welkom zou zijn ligt volgens de gemeente buiten de regio voor de regeling leerlingenvervoer en zal ik dus zelf moeten betalen. Ook wij leggen steeds meer verantwoordelijkheid bij hem zelf neer. Helaas kan hij ook met die druk moeilijk omgaan en moet ik daar dus heel voorzichtig mee zijn. Persoonlijk vindt ik dat vooral hulpverlening zijn verantwoordelijkheid laat liggen. Het centrum waar hij is onderzocht heeft hem nu (na een jaar soebatten) op de wachtlijst gezet voor trainingen, verwachtte intake in maart 2015. Het onderzoek is afgesloten in februari 2013. Maar zeggen ook dat ze weinig zullen kunnen betekenen voor deze jongeman. Deze jongeman zal volgens hen nooit kunnen leren zichzelf onder controle te houden. Hij zal voor altijd een extern geweten nodig hebben om hem te begeleiden. Vreemd genoeg zie ik dat de jongen zeker leerbaar is, maar heel kleine stapjes, maar ze zijn er ........ en alles wat hem verder zou kunnen helpen moeten we met 2 handen aangrijpen. Ooit zal hij niet meer kunnen terug vallen op zijn papa en mama. Vreemden is voor hem echt niet makkelijk maar het is mogelijk een band met hem op te bouwen en hem te begeleiden. Hij wil zelf ook veranderen.
Ik wens u allen heel veel sterkte. Ik ken een soort gelijke situatie en die jongen (al jaren wonend in verschillende instellingen) gaat het nu goed mee. Nu 16 jaar..niemand had
gedacht dat dit mogelijk was. De wonderen zijn de wereld niet uit. Blijf hulp zoeken en uw gevoel volgen.
Beste Alida,
Wat enorm schrijnend om u verhaal zo te lezen. Wat moet u zich ontzettend machteloos en alleen voelen als ouder. Teleurstellend om te lezen dat u zich niet gehoord voelt door de hulpverlening en daarbij ook nog tegen een enorme wachtlijst aanloopt. Respect dat u zo groeit en opzoek bent naar handvatten om u zoon beter te leren begrijpen en te ondersteunen. Als ouder voel je soms intuïtief wat je kind nodig heeft of vraagt. Vertrouw op dat gevoel en blijf geloven in de mogelijkheden van u zoon! Vorige week heb ik een foto met de volgende tekst geplaatst op mijn facebookpagina. " Laat je niet drijven door wat jou ontbreekt, maar door wat je al hebt bereikt"
Mocht u eens u verhaal willen doen of de behoefte hebben dat ik even "meekijk" of ik nog een andere weg weet welke u als gezin in kan slaan neem gerust contact op. Mijn gegevens kunt u vinden op mijn website(www.haltez.nl)
Groet Ilona
Beste HVB,
Ik heb de jongeman en zijn ouders ook u reactie laten lezen. Zij voelen zich vereerd en hopen dat ze kracht geven om nooit op te geven en te geloven in de kracht die jezelf bezit. Niemand kan het alleen!
Groet Ilona
Beste Fientje,
Mooi dat je mensen deelgenoot maakt van een bijzonder verhaal waarin je hebt laten zien dat het onmogelijke mogelijk kan zijn!
Groet Ilona
Dag Ilona,
fijn om te zien dat er mensen zijn die de menselijke weg durven gaan. Het is de weg die gewoon is, die soms niet aangeboden wordt aan mensen die ongewoon lijken, de weg die niet om is en eigenlijk eenvoudig en een weg die iedereen kan gaan. Dank je dat je jou verhaal deelde! Erna