Eenzaamheid gevaarlijk voor de gezondheid
Dat eenzaamheid veel voorkomt en het heel naar is, dat weten we allemaal. Maar wist je ook dat eenzaamheid serieuze gevolgen kan hebben voor de gezondheid? En dat meldingen over eenzaamheid nog steeds toenemen?
Eenzaamheid blijkt het belangrijkste thema waar mensen over bellen. Dat blijkt uit het jaarverslag van de landelijke anonieme hulplijn Sensoor.
Hoogleraar psychologie John Cacioppo concludeert dat eenzaamheid nog slechter is voor de gezondheid dan obesitas. Eenzaamheid zou een hoge bloeddruk kunnen veroorzaken, maar ook hartaanvallen, beroertes, een verzakt immuunsysteem, een grotere kans op depressies, demente en vroegtijdig overlijden zijn gevolgen van eenzaamheid.
Cacioppo onderzocht gedurende 20 jaar het effect van eenzaamheid bij een groep van 2.000 mensen boven de 50 jaar. Uit het onderzoek bleek dat de eenzaamste mannen en vrouwen tot wel twee keer meer kans hadden op vroegtijdig overlijden dan de mensen die social actief waren.
Volgens hem kun je er zeker wat aan doen om niet bij deze ‘risicogroep’ te horen. Mensen die na hun pensioen blijven communiceren met oud collega’s en vrienden van vroeger, bleken een stuk minder eenzaam dan mensen die dit contact laten verwateren. “Neem de tijd om te genieten en deel mooie momenten met familie en vrienden. Je zult zien dat je je dan beter vermaakt en uiteindelijk nog langer blijft leven ook!’’, aldus Cacioppo.
Met meer dan 5000 vacatures vind je altijd werk bij jou in de buurt. Meld je gratis aan en ga direct op zoek!
Ja, tuurlijk is de oplossing om te blijven communiceren met vrienden en oud-collega´s.
Maar het lastige is dat als je aan vrienden vertelt dat je je eenzaam voelt en het leuk zou vinden om wat af te spreken, de meeste mensen een afspraak juist eindeloos lang uitstellen. Ze hebben het dan opeens allemaal vreselijk druk of zijn allemaal tegelijk doodmoe (van andere contacten en activiteiten).
Op een gegeven moment durf je bijna niet meer te bellen, of begint het vervelend te worden dat jij degene bent die steeds contact moet zoeken.
De ander krijgt dus zo een soort machtspositie.
Die bepaalt wanneer en hoe vaak. Dat is geen goed gevoel.
En spontaan contact is het al zeker niet meer.
Dus: blijven communiceren: ja leuk, maar met wie dan?
Dan blijft dus alleen familie over. Ook fijn, maar anders.
Hallo Josta,
Herkenbaar wat je schrijft. Op een moeilijk moment heb ik een online cursus gevolgd voor mensen die het leven niet meer zien zitten. Die liet me zien dat het mijn uitdaging is om positief te zijn over mijn leven, elke dag weer. Elke avond even nadenken: wat maakte mijn dag vandaag goed? En wat heb ik daar zelf aan bij gedragen? Ook goed: op ontdekkingstocht gaan wat me blij maakt - ook juist dingen die ik alleen kan doen. Als je dingen doet waar je blij van wordt, word je daar ten eerste blij van :). En je straalt dat ook uit. Je krijgt dan eerder contact met mensen die een zelfde hobby of 'liefde' hebben. Niet direct, maar als je volhoudt groeit dat. Contact! ;) Dus eigenlijk heb ikzelf de sleutel, niet die anderen. Dat moest ik weer even ontdekken. Misschien heb je hier iets aan? En o ja, ik heb ook gemerkt dat mensen het leuker vinden als je hen vraagt iets met je te gaan doen dat je zelf leuk vindt of waarvan je weet dat zij dat leuk vinden, dan wanneer je hen vraagt tijd en aandacht voor je te hebben. Ze zullen zeker niet gelijk allemaal ja zeggen op elk voorstel. Trek je dat niet persoonlijk aan, maar luister naar wat ze zeggen en probeer zo te ontdekken wat voor wie van je vrienden goed uitpakt. De 1 vindt een bakje koffie drinken leuk, de ander een wandeling of een museum bezoeken.
Succes en 'n fijne dag!
Ja, ik kan me grotendeels vinden in hetgeen Josta schrijft. Het is/lijkt echt te makkelijk wat mensen aanraden, zoals ik bovenstaand artikel. Vast iemand die zelf niet of nauwelijks eenzaam is -geweest- waarschijnlijk, want ik merk juist dat vrienden en soms ook familie niet zo goed begrijpen wat je -ik- dus bedoel als je erover praat. Het kost veel energie en moeite om anderen die me lief zijn duidelijk te maken wat mijn verlangens en wensen zijn en vind het fijn wanneer er in ieder geval wat begrip ontstaat voor mijn situatie, zonder dat ze daar zich direct verantwoordelijk voor hoeven te voelen. Maar zoals je soms iets voor iemand doet die je graag mag, dus iets praktisch, zou het wat mij betreft ook wel prettig zijn, wanneer mensen ook iets voor mij -een ander die dit ook zo voelt- zouden doen, dus een keer toch meegaan naar een film, cafeetje of wandeling en er dan wellicht achter komen, dat dit leuker en misschien meer energie geeft, dan zeggen "ik heb t zo druk, geen zin", of een andere reden. Natuurlijk net zo legitiem, maar als je dan als vriend/familie van mij weet dat je mij daar een groot plezier mee doet, veel meer, dan me helpen met een klusje of zo, dan kost het misschien iets minder moeite om toe te zeggen als ik iets voorstel of zelf eens te bellen met een idee. Het contact met mensen die er toe doen voor mij, geeft me het gevoel dat mijn leven er -meer- toe doet, want natuurlijk kan ik ook plezier halen uit lezen, en kunst-en cultuuruitstapjes alleen maken, maar voor mij is dit samen doen, en gedachten/emoties delen veel bevredigender. Zo dat lucht op. Benieuwd naar reacties van anderen, die het wel/niet met me eens zijn. Hartelijke groet.
Ik voel helemaal me met degenen die zich eenzaam voelen, ik ben zorgverlener en kom vaak dit soort situaties tegen.
Mijn advies: ga eten bij buurthuizen, doe mee met activiteiten. Als je niet mobiel bent, maak gebruik van mobiel vervoer voor ouderen, die je naar locatie brengen.
een kopje koffie in buurthuizen drinken, ontmoet je anderen mensen of spreek met elkaar af of om bij elkaar te eten. Je hoef niet alleen te zijn. Je kan zelf heel veel doen.
Ik kom vaak tegen dat men veel zelf kan, maar de moed vaak opgeef. Zorg goed voor uzelf.
Als er nog mensen zorg nodig hebben voor eenzaamheid of begeleiding dan ben ik bereikbaar via mijn email. Ik ben professioneel en geregistreerd.
Liefs,
Asha
Ook eens met anoniem hier boven; als bovenstaande meningen wat meer in evenwicht -zouden- zijn, dan wordt het een stuk aangenamer voor een hele groep mensen denk ik. De eenzamen zijn minder eenzaam en "klagen"daardoor minder bij de groep die zich redelijk happy voelt in zn/haar uppie.
Dit zelfde geldt m.i. grotendeels ook mbt hoe je aankijkt, je gedraagt ten aanzien van mensen die je nauwelijks kent, dat kunnen je buren/collega's zijn, maar ook de nieuwkomers/de groep vluchtelingen. Iedere keer blijkt weer dat als je elkaar leert kennen, iets voor elkaar doet/overhebt, er meer begrip en samenleving ontstaat, positiever dus voor jezelf en -nu nog- al die onbekende anderen. Succes!
Uit de antwoorden van Jenneke en anoniem blijkt maar weer eens dat ze hele goede bedoelingen hebben, maar er niet bij stilstaan waarom mensen eenzaam zijn. Denken jullie nu echt dat ze zelf niet kunnen bedenken dat je positief moet blijven en je niet moet "klagen" zoals Jenneke schrijft (vond ik persoonlijk een bijzonder denigrerende opmerking).
Veel mensen die eenzaam zijn, hebben oftewel geen familie meer, oftewel lichamelijke en/of geestelijke problemen waardoor ze niet in staat zijn om contacten te leggen en/of te onderhouden. Want wanneer je alleen bent moet je er constant zelf op uit. Zie je een licht dementerende of oudere die moeilijk ter been is dit doen,of iemand met gedragsproblemen die moeilijk contact kan maken........ enz.?
Ook hebben veel mensen geen of weinig financiële mogelijkheden.
Nu kan je natuurlijk dingen gaan doen die niet zo duur zijn, maar over het algemeen kost contacten onderhouden geld. Wanneer je dat niet hebt, wordt de drempel om contact te zoeken vele malen groter. Het is namelijk niet leuk om niet "mee te kunnen doen".
Daarbij komt, dat mensen het steeds drukker hebben om zichzelf te bekommeren over hun eenzame medemens, of het door hun drukke bestaan niet eens opmerken.
Dus probeer je te verplaatsen in de redenen van eenzaamheid en kom niet met, overigens zeer goed bedoelde, adviezen.
Na een verhuizing, verbroken relatie en het overlijden van mijn vader is mijn sociale netwerk heel klein geworden. Het is moeilijk in een andere streek weer nieuwe contacten op te bouwen. Op mijn leeftijd heeft iedereen zijn eigen leven en zit niet op mij te wachten. Daarbij ben je als alleenstaande kwetsbaarder. Praatjes maken buiten de deur is geen enkel probleem maar verder gaat het niet. Het zou fijn zijn om in plaats van de goedbedoelde adviezen eens een uitnodiging voor een kopje thee te krijgen. Zelf heb ik dit al meerder malen aangeboden maar nog nooit iemand zien langskomen. Het is moeilijk voor je zelfbeeld!
Ja, inderdaad. Eenzaamheid is gevaarlijk voor de gezondheid. En zeker al als je met je gezondheid loopt te tobben. Ik ben een 62-jarige man die al een jaar of 6 thuis is. Wegens gezondheidsproblemen. Toen ik nog uit de weg kon, liet ik mijn hond uit, had 4x per dag contact met andere mensen. Deed mijn boodschappen, ging een winkel in. Maar nu ik moeilijk ter been ben, met een kruk loop spreek ik bijna niemand meer. 1x per dag gaat de telefoon, donderdags worden mijn boodschappen thuisbezorgd en vrijdags in de ochtend heb ik huishoudelijke hulp. De buren bellen niet aan de deur, want die hebben geen zin om op bezoek te komen.
Arend Bretveld, Bergschenhoek
Hm... sociaal gezien heb ik al jaren verrekte eenzaam....
Eerst n-ah gekregen, maar dat was voordat zoiets herkend werd, dus ermee doorgewerkt... doorgeploeterd.. Dat maakte contacten minder leuk.
Daarna 100% doof + motorisch beperkt, doet de helft van vrienden verdwijnen, maar ook m'n werk! En ook het contact met ex-collega's. Daarna post-whiplash, wat weer wat vriendschappen moeilijker maakt.
Daarna meer n-ah en nog meer n-ah, waaronder fronto-temporaal en dat heeft mij al m'n vrienden afgejat. Maar ook de goede contacten met familie ernstig verstoord. En dat alles vooral door het ontbreken van herkenning en erkenning. Pas 38 jaar na dato en 9 jaar na dato heb ik de belangrijke etiketjes gekregen, zonde rechter de bijbehorende behandelingen. Helaas.
Daarbovenop en paar lastige chronische zooitjes, die alles bemoeilijken.
En de laatste ruim drie jaren wacht ik met smart op een nieuwe geleidehond, zodat ik thuis en buiten weer aanspreekbaar zal kunnen worden en m'n omgeving weer zal kunnen waarnemen.
Mijn contacten zijn nu dus bijna alleen facebook en dat vind ik enorme nep..., maar ik trap er wel in en ben er ook blij mee.
En nee... :) eenzaam v o e l e n doe ik me niet en ik weet zeker dat dit is doordat ik christen ben en dus contact kan hebben met God. En ik denk dat het onderzoek ook uitgewezen zal hebben dat mensen die geloven minder last van eenzaamheid hebben dan zij dit dat niet doen.
Dus wel eenzaam zijn, maar er minder last van hebben...
De meest eenzame plek voor mij is aan tafel met anderen.... :( ;-)
Niet alleen alleenstaanden zijn eenzaam.
Wat te denken van iemand die overdag altijd alleen zit, buiten het dorp woont en geen auto heeft?
Daarnaast een man heeft die weinig thuis is, weinig praat maar wel uitgebreide gesprekken heeft en actief meedenkt met zijn nieuwe vriendin.
Ook dat geeft een gevoel van oneindige eenzaamheid.
Ik denk dat iedereen zijn eigen eenzaamheid ervaart,tis van alle leeftijden.Enne Ans voor sommige zijn goedbedoelde adviezen een eye-opener.Ik zelf ga niet graag op visite b mensen die claimen,plakken.Want dan voel ik mij verstrikt,benauwd.Het is toch gezelliger als je samen kunt kletsen of een hobby kunt delen?Als het dan vertrouwd en eigen is geworden is er tijd genoeg om diepzinnige en gevoelige gesprekken aan te gaan.
eenzaamheid.. deze machteloosheid neem je vaak je hele leven mee, het alleen zijn werkt verlammend op ieder initiatief dat je wilt nemen, eenzaamheid is een remmende kracht . Wie geen communicatie kent voelt de eenzaamheid in haar volle gewicht , niemand draagt iets mee, deelt met hem , niemand kan hij iets toevertrouwen . Eenzaamheid is een erkende risico factor voor SUICIDE , De geopendheid naar buiten sluit zich af door verstarring van het individu in zichzelf, en deze vergrendeling van binnenuit verhindert de gerichtheid van het eigene op anderen, de mens heeft juist behoefte aan emotionele relaties.
Sociale uitsluiting, uitgesloten zijn, zich afgekeurd en afgewezen weten.Het ontbreken van een sociale basis, levend boven een zwart gat.
Communicatie is allereerst noodzakelijk om de vertwijfeling van de eenzaamheid te ontgaan. Essentieel voor het menselijk bestaan , het zijn-met anderen , wij verwezenlijken onszelf dan ook met de anderen.
het onvermogen tot communicatie en de vertwijfeling (in het aangezicht van de zelfmoordgedachte) die daardoor ontstaat, kunnen zo groot zijn , dat iemand de communicatie die hij zich zelf niet kan voltrekken, afsmeekt , afbedelt, afkoopt (denk aan o.a, zzp-ers) van een ander , en degene die zich aan zo'n smeekbede onttrekt , een ongelooflijke macht krijgt over de wanhopige dat het een vorm van wreedheid is van deze macht gebruik te maken.
Hopelijk leest u mijn uiteenzetting met belangstelling.
mvg
Frank
Hoi
Er is mijns inziens verschil in eenzaamheid. De diepe stilte onder Franks bericht ontroert me. Existentiele eenzaamheid van ons Mensen .
Zelf alleenstaand ouder, ja gescheiden, ver weg van familie, fysiek in de kreukels én te 'oud voor de arbeids makt'. Bij mij komt het er op neer om in mezelf te blijven kijken. Naar mijn fysieke pijn. Mijn gedachten. Mijn realiteit.
Het is prima zo. Het is totaal anders dan ik ooit had gedacht dat mij zou gebeuren en anders dan ik ooit had kunnen bedenken en het lijkt niet op wat ik wilde.
En wat blijkt, zo veranderd mijn leven steeds, tot dat ik op een of andere dag doodga.
Het geeft niet dat het anders is dan ooit bedacht of gewild. Nu, door m'n ongevraagde beperkingen, komt het er op aan; accepteer ik deze vrouw zoals zij is? Hoe ze er uitziet op dit moment? (Mezelf), zal ik Mij trouw zijn? Beloof ik voor Mij te zorgen, in voorspoed en in tegenspoed?, tot de dood ons scheid?
Zo diep en donker als het is, zo licht en gezellig is het tegelijkertijd. Oefening brengt mijn piepkleine beetjes licht soms tot een fikse straal. Ik ben jullie en jullie zijn mij, d'Ank je voor alles. Love me ! Love You!
Nou, Frank en Hey Babe, mijn zeer snelle en spontane reactie na Franks bericht is in het niet verdwenen.... Spijt me Frank, want ik heb het dus met belangstelling gelezen!!
Mogelijk zeg ik het verkeerd, maar Franks eerste alinea komt mij voor als misschien 'eenzaamheid als ziekte', evenals het laatste deel van de tweede alinea, waar ik zelf dus niks mee heb (of hoop te hebben).
Het eerste deel va Franks tweede alinea slaat 100% op mij en mijn grootste pijn is om niet meer betrokken te mogen/kunnen zijn op andere mensen, niet meer te kunnen helpen waar dat nodig is, puur door mijn eigen beperkingen en in combinatie met andermans moeite daarmee.
Maar mijn leven is goed!!
Dus eenzaam en desondanks niet eenzaam... zoiets.
Asjemenou, Love you too!
ik hou van jullie allemaal! Van alle etiketjes ✨
By the way, de lichamelijke effecten ,zoals genoemd in de stelling, op onze gezondheid verbaast me niet.
Zelf kan ik niet wachten op de dag dat er vanuit medische zorg préventief wordt gezorgd.
Nu moet men éerst ziek worden en dan pas heb je recht op 'behandeling'. Mijn idee is dat wanneer het gewoon wordt om bijvoorbeeld baden, massages, één keer in 't jaar preventief een controle bij de huisarts zoals bij de tandarts, een keer een consult/coaching over geestelijk welbevinden, creatieve activiteiten én lichamelijke oefeningen in de basisverzekering zou zitten dat het merendeel van de mensen al helemaal geen klachten zouden gáán vertonen.
Te duur wordt dan wel lekker goedkoop.
De farmaceutische industrie zou dan de omslag kunnen maken naar deze..... situatie...?
Hoe wordt hier over gedacht?
Dat is een fantastisch idee Hey babe...dan doen ze eindelijk iets goeds met al dat geld voor gezondheidszorg.
Maar het stukje van Frank greep mij echt aan.
Mensen denken vaak dat je eenzaamheid zelf in de hand hebt.
Maar een leven kan zo verlopen dat er eenzaamheid ontstaat zonder dat je er zelf iets aan kunt doen.
Zelf ontmoet ik gewoon geen mensen die op dezelfde frequentie zitten als ik...ik ben een HSP-er (Hoog Sensitief Persoon)
En dat is toch erg belangrijk als je goede gesprekken wilt voeren en een klik met iemand wilt hebben...(gedachten en emoties delen)
En Frank...ik begrijp en voel elke letter die je schrijft.
Waarom ik dit begrijp is een lang verhaal, wat ik hier niet zo 123 neer kan zetten, maar ik hoop dat je dit van mij aan wilt nemen.
Vooral het "leven boven een zwart gat"...(wat hebt je dit mooi uitgedrukt).
Het zegt alles!...ook over mijn leven.
Zelf denk ik dat dit de rest van mijn leven nooit zal veranderen, omdat ik nu éénmaal afwijk van het gewone.
Ik ben altijd al alleen geweest tussen alle mensen.
Vroeger...als kind zijnde...dacht ik altijd dat iedereen net zo lief en goed van gedachten was als ik...maar het tegendeel bleek waar...ze zijn allemaal erg egoïstisch...(op een enkeling na)...en begrijpen niet (of willen niet begrijpen) dat het leven mij pijn doet omdat ik zo gevoelig ben.
En omdat ik onbevangen en goedgelovig alle mensen tegemoet trad...hebben ze er allemaal misbruik van gemaakt.
Dus mijn vertrouwen in de mens is al zó vaak beschaamd, dat ik dit niet meer heb...ik laat niemand meer dichtbij komen.
Vaak heb ik ook gedacht dat ik er maar beter niet meer kon zijn...wat Joost Zwagerman zo goed verwoordde "het verlangen om er niet te zijn"...maar ik zal zelf hier nooit de hand in nemen.
Ik ben nog steeds krachtig genoeg om het leven aan te gaan en te nemen zoals het gaat...met alle eenzaamheid en ziekte's en depressie's erbij.
En ik beloof (zoals Hey babe het ook zo mooi zegt) Ik beloof om voor Mij te zorgen, in voorspoed en in tegenspoed, tot de dood ons scheid!
Mvg Milo
Mensen die een maatje zoeken kunnen hier terecht voor vrijwilligers (die vaak zelf eenzaam zijn) maatje willen worden van een ander.
Het is dus En-En.
http://www.ikwordmaatje.nl/
Alleen komen te staan, kleinere gezinnen waar je in opgegroeid bent vergeleken bij vroeger dus minder broers en zussen, langer thuis moeten blijven wonen van Rutten, allemaal drukke 2 verdieners om je heen, je eigen kinderen zijn ook zo druk en wonen verder weg; allemaal factoren welke hedendaags meespelen en waar men in Den Haag geen rekening mee wenst te houden. Dit allemaal bijelkaar is geen verblijfs-indicatie (meer) waard om in een instelling te mogen. Sterker nog; in Den Haafg zeggen ze dat iedereen langer thuis wil blijven wonen. Aan mij hebben ze dat nog nooit gevraagd, ze vullen het in. Het wezenlijke doel is bezuiniging!
Laat je niet leven door opgelegde verwachtingen en heb vrede met waar je zelf voldoende aan hebt. Wees sterk en laat negatieve veroordelingen je niet neer halen. En ja, er blijven weinig voor jou geschikte mensen over maar ze zijn er.
Wees niet bang je neus te stoten en hou vast aan wie je bent.
Maar presenteer je nooit vanuit een slachtofferrol. Het vertrekpunt voor contact is dan altijd het verkeerde en structureel vriendelijk contact hou je daar nooit aan over. Daarmee kun je pas bij mensen terecht als je ze al vrienden mag noemen. Wees geïnteresseerd in de ander en selecteer zelf op wat je krijgt. Of niet maar wees dan ook duidelijk en stel je grenzen.
Makkelijk is het allemaal niet in ieder geval maar mogelijkheden zijn er altijd. Je moet ze wel willen zien en durven pakken.
Beste Milo, ik ben ook zeer HSP en daar heel dankbaar voor. En ja, mensen willen niet de diepgang die ik wil, dus valt er alleen al daardoor erg veel weg. Maar een echte HSP'er heeft daar naar mijn idee misschien wel minder last van dan een laag SP'er ? Omdat je als HSP'er over het algemeen ontzaglijk veel te genieten hebt, als je daarvoor kiest.
En Stevi, het probleem is meer dat ik geacht wordt vrede te hebben met waar ik niet genoeg aan heb...
Asjemenou, wat fijn om een mede-HSP-er tegen te komen hier.
En ook ik ben dankbaar voor mijn HSP, hierdoor kan ik inderdaad intens genieten. Maar jammer genoeg ook intens verdrietig zijn.
Het gaat bij mij dan ook niet om de keuze, want ik heb altijd al gekozen voor het positieve (in alles). Maar in mijn leven gebeuren gewoon te heftige verdrietige dingen...en daardoor is mijn muurtje omgevallen...mijn muurtje om de heftigste prikkels buiten te houden...want daar heb je energie voor nodig die ik nu niet heb.
Juist hierom ben ik dankbaar dat ik, dankzij mijn HSP in mijn uppie nog wel kan genieten van heel veel dingen...b.v. van een hommel die haar kleine hommeltjes leert vliegen...een prachtig gezicht!...had ik nog nooit gezien.
Ik heb er in mijn tuintje met veel plezier naar zitten kijken :)
Door dit soort dingen kan ik dan ook even alles vergeten.
Maar het veranderd niet de eenzaamheid waar ik nu in zit.
Toen ik jonger was, was ik alleen tussen alle mensen...en dat vond ik niet zo erg als nu die eenzaamheid.
Alleen zijn is n.l. iets anders dan eenzaam.
Zoals Frank zei:"eenzaamheid is sociale uitsluiting".
En ik ben een echte HSP-er...geen twijfel mogelijk.
Ik heb ook niet veel mensen nodig om me heen...daar kan ik helemaal niet tegen...maar 1 iemand zou al fijn zijn.
Trouwens...wat is n-ah?
En als laatste...ik heb hetzelfde als jij n.l. dankzij mijn geloof ben ik nooit helemaal eenzaam...dus wel eenzaam zijn, maar er minder last van hebben...zoals je schreef :)
En waar ik altijd blij om ben geweest is...dat mijn leven nooit vlak is geweest...het verliep en verloopt met hoge pieken en diepe dalen...(door mijn HSP)
Ik ben altijd blij geweest met mijn HSP...ondanks dat het je leven soms erg moeilijk kan maken.
Maar ik ben ook dankbaar voor mijn HSP, omdat ik zoveel meer en dieper kan voelen...dat is een rijkdom.
Mvg Milo
@stevi, [Wees geïnteresseerd in de ander en selecteer zelf op wat je krijgt. Of niet maar wees dan ook duidelijk en stel je grenzen...]
Dat geldt voor beide partijen. Vooral in de thuiszorg waar zorgverleners keihard werken om iedereen tevreden te stellen voor een miserabel loontje. Ik zie zorgverleners vaak van het ene adres naar het andere rennen met een minutenbriefje in de handen. Komen ze een paar minuten te laat dan zwaait er soms wat. Vaak krijgen ze ook te horen: ''waarom is er weer een nieuwe?'' Niet wetende dat de ander op is(burn-out)!
Het is vaak heel moeilijk om zorgverleners te vinden voor bepaalde cliënten.
Hoezo ''zelf selecteren'' als er bijna niemand bereid is om dit werk te doen op deze manier?
Beste R,
dus, meer openheid! Waarom niet normaal verteld dat de gebruikelijke zorgverlener een B-O heeft? Is toch geen schande? Overigens wordt die term veel te makkelijk gebezigd tegenwoordig, net als griep...
En kunt u zich voorstellen hoe iemand zich zorgen kan gaan maken als de zorgverlener niet lijkt te komen? En ja, dat kan dan verkeerd naar buiten komen...
En kunt u zich voorstellen wat het betekent om alsmaar weer aan een andere zorgverlener te moeten uitleggen wat de bedoeling is? Hoe slopend?
Alles staat of valt met open en eerlijke communicatie en ja, daarin zijn jullie dan de professionals die het voorbeeld geven...
Succes!
En dat jullie werken voor je bazen is een schande! Het was altijd zo dat er 25% naar de overhead mocht, nu blijkt er 50% te worden ingepikt. Shame! Daartegen kunnen de klanten echt niets doen!
Milo,
Ik ben plotsdoof en mijn evenwicht is 100% weg, waardoor ik motorisch veel niet (goed genoeg)kan, daarbovenop heb ik een post-whiplash syndroom met ook een niet opvallende en juist daardoor enorm lastige vorm van afasie en tinnitus en (tastzin)hyperacusis en daarnaast het n-ah; n-ah staat voor niet-aangeboren hersenletsel (in mijn geval door 3 verkeersongevallen ('68, '89 en '97). Het eerste heeft een informatieverwerkingsvertraging en bewustzijnsvertraging, waardoor ik altijd achter de feiten aan loop. Het tweede geeft en storing in mijn compenserende visuele evenwicht en het derde geeft een enorm heftig reageren van mijn lijf op alles en een heftig verbaal reageren vanuit emotie (terwijl ik me dus pas 1 of meer dagen later bewust ben van), dat levert veel 'sorry' zeggen op...
En bij dat heb ik astma en COPD, artrose, nog wat en Sjögren.
Bovenal mis ik al drie jaar en geleidehond.
En helaas... er is zoveel geks negatiefs gebeurd en nu nog, dat men het niet kan geloven. Pech voor ze en soms lastig voor mij.
Maar één ding: Ik wil blijven vertrouwen! Liever elke dag de kop stoten dan niet vertrouwen.
Goddank is ondanks het n-ah, mijn verstand erg goed gebleven, ook al gaat alles traag. En de zon blijft schijnen!
Heb je trouwens niet een klein video'tje van die hommels?
Net zo leuk als dansende rupsen... :)
@asjemenou, alsof men van tevoren weet wie zich morgen ziek meldt.
Zorgverleners hebben net als jij recht op zorg, daar betalen we met z'n allen premie voor.
Peter, ik snap met geen mogelijkheid wat je bedoelt... Het lijkt erop dat je me iets in de mond legt, wat ik in de verste verte niet gebezigd heb.
Daarbij praat ik half als verpleegkundige, half als zorgnemer ;-)
Ik zeg niet dat er van te voren gemeld moet worden dat iemand ziek wordt, maar dat, indien er iemand ziek is, dat normaal gecommuniceerd kan worden.
Als iemand overwerkt is, dan is 'ie overwerkt, waardoor dan ook, als iemand overspannen is, dan is 'ie overspannen, waardoor dan ook, beide zijn géén burn-out.
Ik heb hier 2 jaar geleden een lieve meis gehad, met wie ik contact had gehouden nadat ze hier een jaar met veel wederzijds plezier gewerkt had. Zij beweerde eigenlijk een burn-out te hebben... en na verloop van tijd heb ik haar gemeld dat ze zich daarin vergiste, dat ze geen burn-out had, maar het tegenovergestelde, een bore-out door te weinig uitdaging. En dat bleek het juiste!
@asjemenou, niet iedereen is hetzelfde. Ik neem aan dat de huisarts meer van de klachten van zijn patiënt af weet dan jij. En wie zegt dat er niet normaal gecommuniceerd wordt?
Je zit vol vooroordelen over anderen en generaliseert.
PS, kan je bewijzen dat er 50% wordt "ingepikt?"
Ja Ger, er gaat tegenwoordig hier €25,= naar de instelling en daarvan krijgt de zorgverlener bruto de helft...
En nee, ik heb gene enkel vooroordeel, maar ben een ervaren verpleegkundige met toen als specialiteit diagnose stellen :) en ook een ervaren zorgafnemer...
En ik ben niet achterlijk. Perfecte combinatie.
Dus ... wie heeft er nou vooroordelen???? ;-)
@asjemenou, schoenmaker blijf bij je leest en speel niet voor ''arts.''
Ieder gek zijn gebrek. :) :) :)
Beste Sis,
;-) al weer een heerlijk (jaloers?) vooroordeel.... de artsen vroegen naar mijn mening wanneer zij het niet wisten.... en gaven aan dat ik mijn roeping was misgelopen. Wat ook zo is, want het was de bedoeling, als ik niet zelf in zorgland terecht was gekomen.
Dus inderdaad Sis, houdt u zich bij uw eigen leest.... Succes ermee.
Diagnoses worden door artsen en specialisten gesteld na het testen van o.a. bloed, urine, ontlasting, speeksel etc. en vaak ook na het nemen van een biopsie en röntgenfoto's etc.
Een diagnose wordt nooit zomaar gesteld n.a.v. een mening maar n.a.v. bewijzen lees: laboratorium uitslagen etc.
Een schizofreen is nooit alleen.
hadjegedacht... vergeet het! Wat is je kennis en ervaring daarin?
Een diagnose wordt gesteld op grond van wat een arts ziet, ruikt en hoort en dat wordt dan of bevestigd of ontkent door de onderzoeken die naar aanleiding daarvan gedaan worden....
Slechte arts die een 'papieren diagnose' geeft.... Ik zou mij er niet veilig voelen.
Asjemenou
Allereerst heb ik jammer genoeg geen video'tje van de hommeltjes.:(
En ten tweede ben ik het met je eens dat een diagnose nooit gesteld mag worden alleen door allerlei testen zoals bloed, biopsie enz.
Elk mens is anders en zit anders in elkaar.
Twee mensen met dezelfde papieren diagnose kunnen allebei een totaal andere ziekte hebben.
Het is ook daarom dat ik vind dat artsen beter moeten leren luisteren naar wat de patiënt zegt en dat mee moeten laten wegen in de diagnose.
Het lichaam is een grote puzzel waar het goed is om bepaalde testen te doen, maar de arts moet de testen samenvoegen bij het gesprek met de patiënt...waardoor er een goede diagnose gesteld kan worden.
Ik heb geen opleiding verpleegkundige gedaan, maar heb in middels zóveel meegemaakt aan ziekte's, dat ik bijna zo veel weet als een arts.
En deze kennis heb ik niet vrijwillig, maar omdat ik een ongeïnteresseerde huisarts heb moet en moest ik alles zelf uitzoeken. (wat ik dus ook heb gedaan...ik heb alle wetenschappelijke site's en specialistensite's doorgespit...en dit heeft mij al veel giftige medicijnen bespaard).
En asjemenou...ook van mij neemt niemand een diagnose aan...want tja jij bent geen arts zeggen ze dan.
Maar door mijn HSP voel ik heel veel aan van anderen...en dat samen met de kennis die ik heb opgedaan geeft dat veel goede diagnose's.
En mijn zelf diagnose is nu dat ik eenzaam ben...waar het in dit topic ook over gaat!
En Jo...ik zou graag een maatje willen, maar dan niet een maatje wat zijn/haar problemen bij mij neer legt...dat kan ik er niet bij hebben. (mensen doen dat n.l altijd heel gemakkelijk bij mij...alsof het op mijn voorhoofd staat):)
En ik heb ook op de site gekeken, maar er zitten geen maatjes bij mij in de buurt.:(
En aan iedereen.
Ik heb 3x borstkanker gehad en het enige advies wat mensen mij geven is...ga dan 1x per week naar het borstkankercafé...naar je lotgenoten.
Maar ik heb geen behoefte aan nog meer ellendige verhalen...ik wil graag wat plezier maken met iemand.
Ook heb ik fibromyalgie...en moet/mag graag wandelen.
Hoeveel gezelliger zou het zijn als ik dit samen met iemand kon doen.
Ik moet hier wel bij aantekenen dat ik 2 kleinkinderen heb...waar ik (toen ik ze nog mocht zien) veel mee gewandeld heb...en ook veel opgepast.
Wàt een plezier gaf dat!
Maar mijn dochter heeft het syndroom van Asperger en mijn schoonzoon is autistisch en het contact hebben ze 2 jaar geleden om onbekende redenen verbroken.
Ik heb echt alles geprobeerd om dit weer in goede banen te leiden, maar tevergeefs.
Ik denk dat dit ook een grote reden van mijn eenzaamheid is.
En nu zit ik inderdaad met een te hoge bloeddruk door stress en eenzaamheid.
Dus ben ik het er wel mee eens dat eenzaamheid ook hoge bloeddruk kan veroorzaken.
Mvg aan allemaal van Milo
Beste Milo, als u binnen 20 km van A'frt zou wonen, zou ik graag met u gaan wandelen, op momenten dat onze beide lijven dat zouden toestaan...
Heel veel sterkte!! Houdt u van lezen? Lezen helpt enorm tegen eenzaamheid!!
liefs van asjemenou. (ik houd ook niet van 'lotgenoten contacten...brrr...)
Beste asjemenou...helaas woon ik te ver...jammer...het zou een leuk idee zijn.
Twee HSP-ers die gaan wandelen...dan komen we niet erg ver...hahaha.
Tenminste...als u hetzelfde hebt als ik...ik zie altijd alles...tot het kleinste torretje toe :) (vond mijn kleindochter altijd zo leuk)
En ik hou inderdaad van lezen...wat ik dan ook regelmatig doe.
Maar i.v.m mijn fibromyalgie kan ik niet lang zitten of staan...dus moet ik zelfs het lezen met mate doen.
Terwijl ik vroeger het ene na het andere boek verslond.
En ik heb jammer genoeg een chemo-hoofd...wat zorgt voor een slechte concentratie.
En aangezien ik dol ben op psychologie en filosofie...is dat soms een handicap.
Maar goed...op dit moment ben ik bezig met het laatste boek van Joost Zwagerman "De stilte van het licht".
Ik ben het dan ook met u eens dat lezen helpt tegen eenzaamheid...ook al kan ik dat maar een paar pagina's per dag.
En och...fotograferen mag ik ook graag doen...dus eigenlijk mag ik niet eens klagen.
Elke dag begin ik dan ook positief...maar soms slaat de eenzaamheid toch toe.
Ook u heel veel sterkte en bedankt voor het lieve berichtje.
Liefs van Milo